ျမန္မာႏုိင္ငံႏွင့္ နတ္ကုိးကြယ္မႈ

ျမန္မာႏုိင္ငံႏွင့္ နတ္ကုိးကြယ္မႈ

နတ္ ဆုိသည္မွာ “နာထ” ဟူေသာ ပါဠိမွ ဆင္းသက္လာသည္ဟု သုေတသီတုိ႔ ဆုိၾကပါသည္။ နတ္သည္ သုံးမ်ဳိးသုံးစားရွိပါသည္။ ယင္းတုိ႔မွာ ၀ိသုဒိၶနတ္၊ ဥပပတိၱနတ္ႏွင့္ သမုတိ နတ္ဟု သုံးမ်ဳိးရွိ၏။ ယခုေရးသားေသာ ေခါင္းစဥ္ပါ နတ္ကုိးကြယ္မႈ ဆုိသည္မွာ ဥပပတိၱနတ္ကုိ ဆုိလုိပါသည္။ နတ္ကုိးကြယ္မႈသည္ ကမၻာဦးလူတုိ႔ႏွင့္ မေရွးမေႏွာင္းေပၚေပါက္ခဲ့သည္ဟု ပညာရွင္တုိ႔ ခန္႔မွန္းၾက ပါတယ္။ အဲဒိအဆုိအရ ကမၻာဦးလူတုိ႔သည္ အသိပညာေကာင္းစြာ မဖြံ႔ၿဖဳိးေသးေပ။ မိမိတုိ႔ ပတ္၀န္းက်င္ရွိ ထိေတြ႔ေနၾကရေသာ သစ္ပင္၊ ေတာ၊ ေတာင္၊ ျမစ္၊ ေခ်ာင္း၊ အင္းအုိင္၊ ေရ၊ ေန၊ ေလ၊ မုိးစေသာ သဘာ၀ ပစၥည္းတုိ႔တြင္ ၀ိညာဥ္ရွိသည္ဟု ထင္မွတ္ၾက၏။ ထုိ႔ျပင္ ယင္းသေဘာတရားတုိ႔သည္ မိမိတုိ႔၏ ေကာင္းက်ဳိး ဆုိးျပစ္ကုိလည္း ဖန္တီးႏုိင္စြမ္းရွိသည္။ သူတုိ႔ ႏွစ္လုိလွ်င္ ေကာင္းက်ဳိးကုိ ဖန္တီးၿပီး မႏွစ္သက္က အဖ်က္ အဆီးျပဳတတ္သည္။ မိမိတုိ႔သည္ ယင္းသဘာ၀တရားတုိ႔အေပၚမွာ လုံး၀မွီခုိးအားထားေနၾကရသည္ ဟုလည္း အယူရွိၾကျပန္ပါတယ္။ ဒါ႔ေၾကာင့္ သဘာ၀တရားကုိ မိမိတုိ႔၏ အက်ဳိးကုိေဆာင္ၿပီး အဆုိးကုိ ေရွာင္ရန္ ကုိးကြယ္ဆည္းကပ္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါကုိ ဗုဒၶဘုရားရွင္းကလည္း ေရွးဦးလူတုိ႔ သဘာ၀၀တၳဳကုိ ကုိးကြယ္မႈျပဳခဲ့ၾကသည္ဟု မိန္႔ၾကားခဲ့ ေၾကာင္း ေအာက္ပါအတုိင္း ေတြ႔ရပါသည္။ ဗဟုံ ေ၀ သရဏံ ယႏိၱ၊ ပဗၺတာနိ ၀နာနိစ။ အာရမၼ႐ုကၡေစတ်ာနိ၊ မႏုႆာ ဘယ တဇိၨတာ။ (ဓမၼပဒ၊ ၁၈၀) အဲဒိလုိ သဘာ၀တရားတြင္ ၀ိညာဥ္ရွိသည္ အထင္ႏွင့္ ကုိးကြယ္လာၾကရာမွ ၾကာလာေသာအခါ ၀ိညာဥ္မွ နတ္အသြင္သုိ႔ ေျပာင္းလဲသြား၏။ ေရွးလူတုိ႔သည္ ယင္းနတ္တုိ႔ကုိ မီးျဖင့္၎၊ ပစၥည္းဥစၥာစသည့္ ၀တၳဳ တုိ႔ျဖင့္၎ ပူေဇာ္ၾက႐ံုမွ်မက လူ၊ တိရိစၦာန္တုိ႔၏ အသက္ေသြးမ်ားစြာတုိ႔ျဖင့္ပင္ ေမွာက္မွားစြာ ပူေဇာ္ခဲ့ၾက၏။ ေနာက္တျဖည္းျဖည္း အသိဥာဏ္ရင့္သန္လာသည္ႏွင့္အမွ် ယဥ္ေက်းလာၾကၿပီးလ်င္ ဘာသာတရားအသီးသီး လည္း ေပၚထြန္းလာေသာအခါ နတ္ကုိးကြယ္မႈမွာ တစတစ ေမွးမွိန္သြားခဲ့၏။ မယဥ္ေက်းမွီကမူ လူမ်ဳိး အသီးသီးတုိ႔သည္ နတ္တုိ႔ကုိပင္ ကုိးကြယ္ခဲ့ၾက၏။ ေရွးဂရိလူမ်ဳိးမ်ားက သူတုိ႔၏ နတ္ကုိ “ဇု” ဟူ၍၎၊ ေရာမလူမ်ဳိးမ်ားက “ဂ်ဴပီတာ” ဟူ၍၎၊ ရဟူဒီလူမ်ဳိးမ်ားက “အဒုိေန” ဟူ၍၎၊ ခရစ္ယာန္တုိ႔က “ဂ်ီယုိးဗား” ဟူ၍၎ အသီးသီးအမည္ေပးကာ ကုိးကြယ္ၾကသည္ဟု သိရ၏။ ေရွျမန္မာတုိ႔သည္လည္း အစကနဦးက နတ္တုိ႔ကုိ ကုိးကြယ္ခဲ့ၾက၏။ ဦးစြာ သစ္ပင္၊ ေတာင္၊ ေတာင္စေသာ အ၀ိညာဏကမ်ားကုိ အေစာင့္အျဖစ္ကုိးကြယ္ၾကရာမွ ၾကာေသာ္ သက္ရွိတုိ႔မွ ျဖစ္ေပၚလာေသာ “မင္းမဟာဂီရိ” အစရွိသည့္ နတ္မ်ားကုိ ကုိးကြယ္လာခဲ့ၾက၏။ ေနာင္အခါ ဟိႏၵဴဘာသာ၊ ဗုဒၶဘာသာတုိ႔ႏွင့္ ထိေတြ႔လာၾကေသာအခါ နတ္ကုိးကြယ္မႈ မိွန္၀ါးသြားေသာ္လည္း လုံး၀ပေပ်ာက္မ သြားခဲ့ေပ။ ျမန္မာတုိ႔သည္ ဗုဒၶဘာသာကုိ ၾကည္ညိဳသကဲ့သုိ႔ ႐ုိးရာနတ္ကုိလည္း လက္မလႊတ္လုိသျဖင့္ ႐ုိးရာနတ္မ်ားတြင္ ဟိႏၵဴနတ္၊ ဗုဒၶဘာသာနတ္တုိ႔ကုိ ျဖည့္စြက္ေရာယွက္ကာ ကုိးကြယ္ လာၾကေတာ့၏။ သုိ႔ေသာ္ ျမန္မာတုိ႔သည္ ဗုဒၶ ဘာသာကုိသာ ပဓာနျပဳကုိးကြယ္ျခင္းျဖစ္၍ နတ္ကုိမူ သာမညမွ်သာကုိး ကြယ္ၾက၏။ အခ်ဳိ႕ကမူ သာမည အျဖစ္မွ်ပင္ မကုိးကြယ္ခ်င္ၾကဘဲ စတိမွ်သာ ကုိးကြယ္ၾက၏။ သုိ႔ရာတြင္ ၿငိတြယ္ေနေသာ အျမစ္ကမူ ႏႈတ္မရ လႈပ္မရေအာင္ခုိင္ၿမဲလွ၏။ ပုဂံအေနာ္ရထာမင္း၊ ဘုရင့္ေနာင္ဆင္ျဖဴရွင္မင္းႏွင့္ အင္း၀အေနာက္ဖက္လြန္ မင္းတုိ႔သည္ နတ္ကုိးကြယ္မႈကုိ ႏွိပ္ကြပ္ခဲ့ၾက၏။ သုိ႔ရာတြင္ အျမစ္ျပတ္မသြားဘဲ ယေန႔အထိ စြဲၿမဲစြာကုိး ကြယ္လ်က္ ရွိၾက၏။ ျမန္မာတုိ႔ ကုိးကြယ္ေသာနတ္မ်ားတြင္ ၃၇ မင္း နတ္သည္ အထင္အရွားဆုံးျဖစ္၏။ မူလက ၃၆ မင္းသာျဖစ္၏။ ပုဂံ အေနာ္ရထာမင္းသည္ နတ္ကုိးကြယ္မႈကုိ ႏိွမ္နင္းေသာ္လည္း မရသျဖင့္ ထုိ ၃၆ မင္းတြင္ သိၾကာမင္းကုိ ထိပ္ဆုံးတင္ကာ ဗုဒၶဘာသာနတ္မ်ားႏွင့္ ဖ်င္းႀကီး ဖ်င္းငယ္နတ္ စသည္တုိ႔ကုိ ေရာစြက္၍ ၃၇ မင္းအျဖစ္ ျပင္ဆင္ခဲ့၏။ အာဋာနာဋိယသုတ္လာ နတ္စစ္သူႀကီး ၃၇ ေယာက္ကုိ အတုယူ၍ ျပဳလုပ္ဟန္ရွိ သည္။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈတြင္ ၃၇ ဂဏန္းသည္ လြန္စြာအသုံးမ်ား၏။ အသံ ၃၇ ခ်င္း၊ ဓားေရး ၃၇ ခ်င္း၊ တက္ေရး ၃၇ ခ်င္း စသည္တုိ႔ျဖစ္ၾက၏။ အေနာ္ရထာမင္းသည္ နတ္႐ုပ္မ်ားကုိ ေရႊစည္ခုံ ဘုရားအုဌ္တံတုိင္းအတြင္း အျပင္တုိ႔၌ထားကာ ကုိးကြယ္ေစခဲ့၏။ နတ္၀ါဒကုိ ဗုဒၶဘာသာေလာင္းရိပ္ေအာက္ သြင္းလုိက္ျခင္းပင္ျဖစ္ေပသည္။ ထုိအခါမွစ၍ အတြင္း ၃၇ မင္း၊ အျပင္ ၃၇ မင္း ဟုေခၚတြင္ခဲ့၏။ အတြင္း ၃၇ မင္းတြင္ သိၾကာမင္း၊ ဓတရ႒စေသာ နတ္မင္းႀကီး ၄ ပါး၊ စႏီၵ၊ သူရႆသီ၊ မဟာပိႏၷဲ၊ ျမင္းျဖဴရွင္ စသည္တုိ႔ပါ၀င္ၾက၏။ အျပင္ ၃၇ မင္းတြင္ သိၾကား၊ မဟာဂီရိ၊ ဖ်င္းႀကီး ဖ်င္းငယ္၊ မႏၱေလးဘုိးေတာ္၊ တပင္ေရႊထီး၊ ယြန္းဘုရင္၊ မင္းရဲေအာင္ဒင္ စသည္တုိ႔ပါ၀င္ၾက၏။ ထုိ ၃၇ မင္းကုိ ေခတ္အဆက္ဆက္၌ နတ္ေဟာင္းအခ်ဳိ႕ကုိပယ္၍ နတ္သစ္တုိ႔ျဖင့္ အစားထုိးျပင္ဆင္ခဲ့ၾက၏။ ၃၇ မင္း အေရအတြက္ကုိေတာ့ ျပင္လုိဟန္မတူေပ။ ထုိအေရအတြက္ သည္လည္း ေရႊစည္းခုံနတ္ ထိန္းႀကီး မူ၊ ျမ၀တီဦးစမူ၊ ၀န္ႀကီးပေဒသ ရာဇာမူ စသည္ျဖင့္ ကြဲျပားလ်က္ရွိျပန္၏။ ထုိ႔ျပင္ ထုိနတ္စာရင္းပါ နတ္မ်ား သည္ တဦးႏွင့္တဦး ေဆြမ်ဳိးေတာ္ စပ္ေနသည္ကုိလည္း ေတြ႔ရ၏။ ဥပမာအားျဖင့္ မင္းမဟာဂီရိ သည္ ေမာင္တင့္တယ္ျဖစ္၏။ ေရႊမ်က္ႏွာနတ္သည္ ေမာင္တင့္တယ္၏ ႏွမႀကီးျဖစ္၏။ သုံးပန္လွနတ္ သည္ ေမာင္တင့္တယ္၏ ႏွမငယ္ျဖစ္၏။ မႏွဲေလးသည္ ေမာင္တင့္တယ္၏ တူမျဖစ္၏။ ေရႊနေဘ သည္ ေမာင္တင့္တယ္၏ ဇနီးျဖစ္၏။ ေတာင္မႀကီး ရွင္ျဖဴႏွင့္ရွင္ညဳိတုိ႔သည္ ေမာင္တင့္တယ္၏ သားမ်ားျဖစ္ ၾက၏။ ေတာ္စပ္ပုံႏွင့္ပတ္သက္၍ မူကြဲမ်ားလည္းရွိေသး၏။ အျခားေသာနတ္မ်ားလည္း ဤသုိ႔ပင္ အမ်ဳိး မ်ဳိးေတာ္စပ္ေနၾကသည္ကုိလည္း ေတြ႔ၾက၏။ အျဖစ္အပ်က္ တုိ႔မွာလည္း ေရာယွက္႐ႈပ္ေထြးလ်က္ရွိ၏။ အမည္ႏွင့္ပတ္သက္၍လည္း ဆင္ျဖဴ၊ ျမင္းျဖဴ၊ ေက်ာ္စြာ စသည္တုိ႔မွာ တဦးမကဘဲ ေရာေထြးလ်က္ရွိ၏။ ထုိ ၃၇ မင္းအျပင္ အျခားေသာ ေဒသဆုိင္ရာ ႐ုိးရာနတ္မ်ားလည္းေတြ႔ရ၏။ ယင္းတုိ႔မွာ ပခန္း ဦးမင္းေက်ာ္၊ အေနာက္မယ္ေတာ္ ေရယဥ္ကေတာ္၊ အလုံဘုိးေတာ္၊ နန္းက႐ုိင္းမယ္ေတာ္၊ ေရငံပုိင္ ဦး႐ွင္ႀကီးစသည္တုိ႔ျဖစ္ၾကသည္။ ( ေလာကီက်မ္းႏွင့္ ျဗာဟၼဏက်မ္းတုိ႔၌ ဖူးစာေရးနတ္၊ က်က္သေရေစာင့္ နတ္၊ သူရႆတီနတ္ စသည္ရွိ၏။ ကုိယ္ေစာင့္နတ္ ၁၁ ေယာက္ရွိသည္ဟုပင္ ဆုိ၏။) နတ္ကုိးကြယ္ေနသူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ထုိနတ္တုိ႔၏ အတၳဳပၸတိၱကုိပင္ က်က်နနမသိၾကေခ်။ အခ်ဳိ႕မွာ ေျပာရမွာ ေၾကာက္သလုိလုိရွိ၏။ ထုိနတ္မ်ား အမ်ားစုသည္ လူ႔ဘ၀က အစိမ္းေသ ေသခဲ့ၾကသူ မ်ားျဖစ္၏။ ေၾကကြဲဖြယ္ ႐ုတ္တရက္ေသသူမ်ားျဖစ္ၾက၏။ ထုိနတ္တုိ႔ကုိ ၿခဳံ၍ေလ႔လာလ်င္ ေခတ္အားျဖင့္ ပုဂံ၊ ပင္းယ၊ အင္း၀၊ ေတာင္ငူေခတ္ တုိ႔၌ ျဖစ္ၾက၏။ ေယာက္်ား မိန္းမ အစုံပါ၏။ အမ်ဳိးအစားအားျဖင့္ ရွင္၊ လူ၊ သိၾကား အစုံပါ၀င္၏။ လူမ်ဳိး အားျဖင့္ ဗမာ၊ မြန္၊ ရွမ္း၊ ကုလား၊ ယြန္း၊ ပုဏၰားတုိ႔ကုိ ေတြ႔ရ၏။ အရပ္ေဒသ အားျဖင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံအႏွံ႔အျပားႏွင့္ အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံမ်ားမွျဖစ္ၾက၏။ အဆင့္အတန္းအားျဖင့္ သိၾကား၊ ဘုရင္၊ မင္းသား၊ မင္းႏြယ္၊ မိဖုရား၊ အမတ္၊ အမႈထမ္း၊ ကုန္သည္၊ ဆင္းရဲသား အစုံပါ၏။ ေသခဲ့ၾကပုံမွာလည္း က်ားကုိက္၊ ေျမြကုိက္၊ မီးေလာင္၊ စိတၱဇျဖစ္၊ ကြပ္မ်က္ခံရျခင္း၊ ဖ်ားနာျခင္း၊ ဘိန္း အရက္စြဲျခင္း၊ ကု႒ႏူ နာျဖစ္ျခင္း စသည္တို႔ျဖစ္ၾက၏။ အခ်ဳိ႕နတ္မ်ားမွာ သမုိင္းပင္ မယ္မယ္ရရ မရွိေခ်။ ထုိနတ္တုိ႔ကုိ ပူေဇာ္ရာ၌ ယင္းတုိ႔၏ ေဒသႏွင့္လူျဖစ္စဥ္က အႀကိဳက္စ႐ုိက္တုိ႔ကုိ လုိက္၍ပူေဇာ္ၾက ၏။ မ်ားေသာအားျဖင့္ အုန္းသီး၊ ငွက္ေပ်ာသီး၊ လဘက္ႏွင့္ သေျပခက္ တုိ႔မွာ ပင္တိုင္ျဖစ္၏။ လူ႔ဘ၀က အရက္သမားျဖစ္ပါက အရက္ပါရ၏။ ထုိနတ္တုိ႔ကုိ အမႈျဖစ္ေသာအခါ၊ စာေမးပြဲေျဖေသာအခါ၊ စီးပြားေရး ၿပိဳင္ဆုိင္ေသာအခါတုိ႔၌ ပူေဇာ္ရမည္ဟု ဆုိထား၏။ ပူေဇာ္ၿပီးေသာ နတ္ပြဲက်မ်ားကုိမူ နတ္မယံု သူမ်ား၊ ေဆြမ်ဳိးမ ေတာ္သူမ်ားကုိ မေကၽြးရဟုဆုိထား၏။ ဆြမ္းမေလာင္းရဟုလည္း ဆုိထားေသး၏။ နတ္မယုံသူတုိ႔က ဤနတ္တုိ႔သည္ စင္စစ္မ႐ွိၾက ဘုရင္ႏွင့္ျပည္သူတုိ႔၏ လုပ္ႀကံနတ္မ်ား သာျဖစ္ေၾကာင္း ဘုရင္ႏွင့္ျပည္သူတုိ႔သည္ ယင္း ၃၇ မင္းတုိ႔ကုိ ေအာက္ေဖာ္ျပပါ အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ နတ္စာရင္းတြင္ သြင္းခဲ့ၾကသျဖင့္ နတ္ျဖစ္လာၾကဟန္တူသည္ဟု ယူဆၾက၏။ ၁။ သူတုိ႔၏ ေၾကကြဲဖြယ္၊ အံ႔ၾသဖြယ္ ႐ုတ္တရက္ အုပ္ေအာ္ေသာင္းနင္း ေသဆုံးၾကမႈတုိ႔ကုိ အသနားပုိကာ အမွတ္တရ တသသျဖစ္ေနၾကရာမွ နတ္ျဖစ္သည္ဟု ေျဖသိမ္႔ေျပာဆုိရင္း နတ္စာရင္း၀င္ျဖစ္လာခဲ့ၾက၏။ ၂။ ျပည္သူတုိ႔သည္ ပေဒသရာဇ္ ဧကရာဇ္တုိ႔၏ မတရားသျဖင့္ သတ္ျဖတ္ညႇဥ္းဆဲၾကသည့္ အျဖစ္ကုိ တုိက္ရုိက္ျပန္ေျပာခြင့္၊ မွတ္တမ္းတင္ခြင့္ မရၾကသျဖင့္ ဘုရင္တုိ႔၏ မတရားမႈကုိ နတ္သမုိင္း၊ နတ္ခ်င္းတုိ႔မွ တဆင့္ ကမၻာတည္သေရြ႕ သိေစလုိသျဖင့္ နတ္ျဖစ္သည္ဟု လုပ္ဇာတ္ခင္းရာမွ နတ္စာရင္း၀င္ျဖစ္လာၾက၏။ ၃။ ဘုရင္တုိ႔သည္ ျပည္သူတုိ႔ကုိ မိမိတုိ႔ စိတ္လုိက္မာန္ပါ သတ္ျဖတ္ၿပီးေသာအခါ ေသသူတုိ႔၏ အသုိင္းအ၀ုိင္းက တုံ႔ျပန္ပုံကန္ေတာ္လွန္မည္ကုိ စုိးရိမ္ၾက၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ယင္းလူတုိ႔၏ အာ႐ုံကုိ ေျပာင္းလႊဲေပးရန္၎၊ ယင္းလူတုိ႔ တနည္းတဖုံ ေက်နပ္မႈ ေျပျပစ္မႈရွိရန္၎ ရာဇပရိယာယ္ သုံးကာ နတ္ျဖစ္သြားသည္ဟု လုပ္ႀကံေျပာဆုိရာမွ နတ္စာရင္း၀င္ျဖစ္လာခဲ့ၾက၏။ ၄။ လူတုိ႔သည္ ယင္းတုိ႔၏ လူ႔ဘ၀ႀကီးက်ယ္မႈ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္မႈတုိ႔ကုိ အားက်ကာ သူတုိ႔ ေသၿပီးေနာက္ပုိင္းမွာလည္း သူတုိ႔ကုိ ဆက္လက္အားကုိးသျဖင့္ နတ္စာရင္းသြင္းခဲ့ၾက၏။ နတ္ယုံသူတုိ႔ကမူ ဤနတ္တုိ႔သည္ ဧကန္အမွန္ရွိရုံသာမက ယင္းနတ္အခ်ဳိ႕သည္ ျမန္မာ တုိ႔ႏွင့္ေကာင္းတူ ဆုိးဖက္မ်ားျဖစ္ၾကသည္ဟု ဆုိ၏။ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ ႏုိင္ငံျခားစစ္တပ္မ်ား က်ဴးေက်ာ္ လာေသာအခါ အခ်ဳိ႕နတ္မ်ား ျမန္မာစစ္သားမ်ားႏွင့္ အတူတြဲ၍ စစ္တုိက္ေၾကာင္း၊ ဒုတိယကမၻာစစ္ (ဂ်ပန္ေခတ္) အတြင္း မႏၱေလးၿမဳိ႕ ဗုံးႀကဲ၍ မီးေလာင္စဥ္က ေရႊဖ်င္းညီေနာင္တုိ႔သည္ ျပည္သူတုိ႔ႏွင့္အတူ မီးၿငႇိမ္းေနသည္ကုိ ယုံၾကည္သူတုိ႔ျမင္ၾကရ ေၾကာင္း၊ သီေပါမင္းပါေတာ္မူေသာအခါ ၃၇ မင္းနတ္႐ုပ္တုိ႔ မ်က္ရည္က်ေၾကာင္းဆုိၾက၏။ ျမန္မာရာဇ၀င္တုိ႔၌လည္း နတ္မ်ားသည္ ျမန္မာမင္းမ်ားႏွင့္အဆက္အဆံ ရွိ ေၾကာင္း ေဖာ္ျပၾက၏။ အခ်ဳိ႕ေသာပညာရွင္မ်ားကမူ မိ႐ုိးဖလာ ၃၇ မင္းစသည္တုိ႔သည္ အမွန္တကယ္ရွိေသာ္ လူတုိ႔၏ ေကာင္းက်ဳိး ဆုိးက်ဳိးကုိ ဖန္တီးႏုိင္သေလာ၊ ေတြ႔ႀကဳံဖူးသည္ဆုိလ်င္ နတ္ေၾကာင့္ဟု ဧကန္ဆုိႏုိင္ သေလာ၊ တုိက္ဆုိင္မႈမ်ဳိး မျဖစ္ႏုိင္သေလာ။ အဆင့္ဆင့္ စိစစ္သင့္ေၾကာင္းဆုိၾက၏။ အမ်ဳိးသားပညာ၀န္ ဦးဖုိးက်ားကမူ “ နတ္ျဖစ္သည္ ဆုိသူမ်ား တကယ္ျဖစ္ မျဖစ္ မသိေၾကာင္း၊ ယုံၾကည္သူမ်ား၏ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ရွိေနေၾကာင္း၊ နတ္ကယ္ျဖစ္ သည္ထား သခၤါရနယ္သားမ်ားျဖစ္၍ ယခုရွိေသးပါ၏ေလာ” ဟု ေ၀ဖန္သုံးသပ္ထား၏။ ယခု ဆုိခဲ့ေသာ နတ္၀ါဒႏွင္ပတ္သက္၍ သုံးသပ္ခ်က္ခ်ျပရေသာ္ ဗုဒၶဘာသာပိဋကတ္ေတာ္လာ နတ္မ်ား၊ ၃၇ မင္းစေသာ ႐ုိးရာနတ္မ်ားႏွင့္ ယင္းတုိ႔ကုိ ကုိးကြယ္ေနသူတုိ႔၏ အေျခအေနမွန္ကုိ ယထာဘူတက်က် ေလ႔လာသုံးသပ္ရမည္ျဖစ္ပါသည္။ ပိဋကတ္ေတာ္၌ နတ္မ်ားပါ၀င္ေန၍ နတ္ဟူေသာ သတၱ၀ါ တစ္မ်ဳိးရွိေၾကာင္း လက္ခံရေပမည္။ သု႔ိရာတြင္ ၃၇ မင္းစေသာ ႐ုိးရာနတ္မ်ား သည္ ေၾကာင္းက်ဳိးယုတိၱယုတၱာအားျဖင့္ လြန္စြာ အားနည္းသည္ကုိ ေတြ႔ရ၏။ ေရွးလူမ်ား ယဥ္ေက်းမႈမထြန္း ကားမီက သဘာ၀တရားကုိ ကုိးကြယ္ျခင္းႏွင့္ဆက္ စပ္ေနရကား အသိဉာဏ္ႏွင့္အေတြးအေခၚ ရင့္က်က္သူအမ်ားစုက နတ္ပူေဇာ္မႈကုိ လက္မခံလုိၾကေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ေရွးမင္းေကာင္းမင္းျမတ္အခ်ဳိ႕က နတ္ကုိးကြယ္မႈကုိ ႏွိပ္ကြပ္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ သု႔ိရာတြင္ အစြဲလန္းေၾကာင့္ေသာ္၎၊ အစဥ္လာေၾကာင့္ေသာ္၎၊ မေသခ်ာေသာ္လည္း “အကယ္၍ ရွိခဲ့ေသာ္” ဟူေသာ သံသယျဖင့္ ေၾကာက္ရြံ႕ေသာေၾကာင့္၎၊ ျဖတ္လမ္းနည္းျဖင့္ လွ်င္ျမန္စြာ ႀကီးပြားခ်မ္းသာလုိေသာေၾကာင့္ ၎ နတ္ကုိးကြယ္မႈကုိ မစြန္႔ႏုိင္ဘဲ ျဖစ္ေန ၾကသည္ကုိ ေတြ႔ရ၏။ ဗုဒၶဘာသာပညာရွင္အမ်ားစုက ေကသမုတိၱသုတ္လာ “အစဥ္အဆက္ျဖစ္ကာမွ်ႏွင့္လည္း မယူလင့္၊ ပိဋကတ္ စာေပႏွင့္ ညီညြတ္ေပသည္ဟုလည္း အမွန္မယူလင့္ဦး” ဟူေသာ ၾသ၀ါဒအရ နတ္ကုိးကြယ္မႈအစဥ္အလာကုိ ေ၀ဘန္စိစစ္သင့္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပၾက၏။ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈျပဳသည့္အခါ၌ နတ္မ်ားအားလုံးကုိလည္း အမွ်ေ၀သင့္ သည္ဟု ဗုဒၶျမတ္စြာညႊန္ၾကားခဲ့သည္မွာ မွန္၏။ သုိ႔ရာတြင္ ယၡဳကာလကုိးကြယ္ေနၾကသကဲ့သုိ႔ နတ္မ်ားကုိ ကုိးကြယ္ရမည္ဟု ပိဋကတ္ေတာ္၌ ေဟာေတာ္မူခ်က္ မရွိေၾကာင္းေထာက္ျပၾက၏။ ရံခါ ပူေဇာ္ပသမႈကုိ ခြင့္ျပဳေသာ္လည္း နတ္တုိင္းကုိ ပူေဇာ္သင့္ မသင့္ စဥ္းစားသင့္ေၾကာင္း၊ လူ႔ေလာကတြင္ လူတုိင္းပင္ ပူေဇာ္ထုိင္သည္မဟုတ္၊ လူအခ်ဳိ႕သာ ပူေဇာ္ခံထုိက္၏။ ထုိ႔အတူ နတ္မ်ားတြင္လည္း ဤသေဘာမ်ဳိးသာ ရွိၾကမည္ျဖစ္ေၾကာင္းေ၀ဘန္ၾက၏။ ဘာမဆုိ ကံကုိယုံၿပီးပုံထားသူမ်ားကဲ့သုိ႔ နတ္ကုိယုံၿပီးပုံ၊ ပုံလွဴမ်ဳိးမျပဳ ထုိက္ေၾကာင္း၊ နတ္႐ူး​႐ူးသည္ဟုဆုိရေလာက္ေအာင္ လြန္လြန္ကဲကဲျဖစ္မႈမ်ဳိးကား လုိလားအပ္ေသာ ကိစၥ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ အခ်ဳိ႕ေသာသူတုိ႔သည္ ဘုရားကုိ ဆြမ္းေတာ္တင္ရန္ သတိမရ။ နတ္ပြဲကုိမူကား မႏြမ္းရေအာင္ တယုတယျပဳေလ႔ရွိၾကေၾကာင္း ေ၀ဘန္သုံးသပ္ၾက၏။ မာန္လည္ဆရာေတာ္၊ ရွင္မဟာသီလ၀ံသ၊ ရွင္မဟာရ႒သာရတုိ႔ကလည္း နတ္ကုိးကြယ္မႈ ကုိ ျပင္းျပင္း ထန္ထန္ေ၀ဘန္ထားၾက၏။ နတ္ေၾကာင့္ ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းျခင္းမရွိဘူးပုံ၊ နတ္ကကုိယ္တုိင္ လာ၍ ဥစၥာ ေပးျခင္းမရွိဘူးပုံတုိ႔ကုိ၎၊ ကံေၾကာင့္ရလာသည့္ လူ႔ဘ၀ႀကီးကုိ အလွဴေပးျခင္း၊ သီလေဆာက္ တည္ျခင္း စေသာ ကံသစ္မ်ားျဖင့္ မကူဘဲ နတ္ပြဲမ်ားက်င္းပ၍ နတ္ကုိအားကုိေနၾကျခင္းမွာ ရယ္ဖြယ္ရွက္ ဖြယ္ေကာင္း ေၾကာင္း။ ယင္းတုိ႔ ေရးသားထားေသာ သံေ၀ဂခန္းပ်ဳိ႕၊ ဘူရိဒတ္ဇာတ္ေပါင္းပ်ဳိ႕ တုိ႔၌ ေဖာ္ျပထားၾက၏။ ယၡဳေခတ္၌လည္း နတ္ပြဲမ်ားကုိ ေန႔ရွည္ရက္မ်ားက်င္းပကာ မူးယစ္ေသာက္စားေပ်ာ္ပါးျခင္း၊ တီးမႈတ္ ကခုံ ဟစ္ေအာ္ဆူညံျခင္း၊ ဦးမင္းေက်ာ္၊ အေမဂ်မ္းစသည္တုိ႔ကဲ့သုိ႔ ႐ုိင္းျပစြာျပဳမူေျပာဆုိၾကျခင္း၊ ႀကီးပြားခ်မ္းသာ ေအာင္ မစပါမည့္အေၾကာင္း ပူေဇာ္ပသခယေတာင္းပန္ျခင္း စသည္တုိ႔ကုိ ဘာသာေရးသ ဖြယ္ျပဳလုပ္ေနၾကသည္မွာ ဗုဒၶဘာသာ၏ ဂုဏ္သိကၡာႏွင့္ ျမန္မာလူမ်ဳိးတုိ႔၏ ဆင္ျခင္တုံတရားအေပၚ အမည္း စက္ႀကီးျဖစ္ေန ေပသည္။ နတ္ႏွင့္လူဆက္ဆံေရးသည္ ပုဂၢဳိလ္သတၱ၀ါအခ်င္းခ်င္း တဦးႏွင့္တဦး အျပန္ အလွန္အသိမွတ္ျပဳကာ ေလးေလးစားစားဆက္ဆံသည့္သေဘာမ်ဳိးသာျဖစ္သင့္ေပသည္။ ထုိ႔ထက္ပုိ၍ ကယ္တင္ရွင္၊ ေက်းဇူးရွင္၊ တန္ခုိးရွင္ဟူ၍ ကုိးကြယ္ပသမႈ မျပဳသင့္ေပ။ ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါအခ်င္းခ်င္း ဆက္ဆံသကဲ့သုိ႔ ဟူရာ၌လည္း နတ္ႏွင့္ ဆက္ဆံေရးသည္ လူအခ်င္းခ်င္း ဆက္ဆံေရးကဲ့သုိ႔ မေသခ်ာ မေ၇ရာသည္ကုိလည္း သတိျပဳရမည္ျဖစ္၏။ လက္ေတြ႔အက်ဳိးေက်းဇူးပုိင္းအေနျဖင့္မူ လုံး၀ယုံၾကည္အားထား၍ မရေလာက္ေအာင္ ဒိ႒ဓမၼသေဘာလြန္စြာ နည္းပါးေနသည္ကုိလည္း ေတြ႔ႏုိင္၏။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ “ဗုေဒၶါ ေမ သရဏံ အညံ နတိၳ၊ ဓေမၼာ ေမ သရဏံ အညံ နတိၳ၊ သံေဃာ ေမ သရဏံ အညံ နတိၳ” ဟု ခံယူထားၾကေသာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားအဖုိ႔ ရတနာသုံးပါးမွတပါး အျခားေသာကုိးကြယ္ရာကုိ မရွာ သင့္ၾကေပ။
 form http://dhammalwinpyin.blogspot.com/2011/06/blog-post_16.html

တမန္ေတာ္ျမတ္ မိုဟမၼဒ္၏ သမိုင္းအက်ဥ္းခ်ံဳ႕

တမန္ေတာ္ျမတ္ မိုဟမၼဒ္၏ သမိုင္းအက်ဥ္းခ်ံဳ႕

တမန္ေတာ္ မုဟမၼဒ္ (ဆြ)သည္ ျမန္မာမြတ္စလင္မ်ားအတြက္ ကမာၻတည္သေရြ႕ လိုက္နာရမည္ျဖစ္ေသာ အစၥလာမ့္လူမႈ စနစ္ ၾကီး ကိုက်မ္းေတာ္ျမတ္ ကုရ္အာန္ ျဖင့္ လက္ေတြ႕ ျပသသြားခဲ့သည္။ ဤစနစ္ကို တမန္ေတာ္ျမတ္ ကြယ္လြန္ျပီး ေနာက္ ခြလ္ဖာေအရာရွီဒိင္း တို႔ေခတ္ (ေအဒီ ၆၃၂-၆၆၁) တြင္ လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္ေဖၚ ေဆာင္ခဲ့ရာ ယေန႔ အထိ ရွင္သန္လ်က္ရွိေသာ အစၥလာမ့္ လူမႈ အဖြဲ႔အစည္းကို ကမာၻ အ၀ွမ္း တြင္ေဖၚေဆာင္ျပသႏုိင္ခဲ့သည္။ ယင္းစနစ္ သည္ အာဏာစက္ ဓမၼသတ္ ၏ အရွိန္ အ၀ါျဖင့္ ျပဌာန္းျခင္းမဟုတ္ပဲ သကၠ၀ါ အလႅဟ္အရွင္ျမတ္ အားခ်စ္ေၾကာက္ သိစိတ္ျဖင့္ အေကာင္အ ထည္ေဖၚ ေဆာင္ ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ျမတ္ တမန္၏ သမိုင္း ေၾကာင္းကို အလြယ္တကူ မွတ္သားႏိုင္ရန္ ခုႏွစ္အလိုက္ တင္ျပလိုက္ရပါသည္။ ေအဒီ ၅၇၁ - တမန္ေတာ္ျမတ္ မုဟမၼဒ္ (ဆြ) သည္ ခရစ္သကၠရာဇ္ ၅၇၁ ခုႏွစ္ဧျပီလ ၂၂ရက္၊နံနက္ အာရုဏ္ဦး အခ်ိန္တြင္ မီးရႈး သန္႔စင္ ဖြားျမင္သည္။ ဖခင္ျဖစ္သူ အဗ္ဒုလႅဟ္ သည္ တမန္ေတာ္ျမတ္ ဖြားမီ အလ်င္က ဆီးရီးယားႏိုင္ငံ သို ႔ကုန္ကူးသန္းရန္ အသြား၊ မဒီနာ ျမိဳ႕တြင္ ကြယ္လြန္ခဲ့သည္။ ေအဒီ ၅၇၄ - မိခင္ျဖစ္သူ အာမိနဟ္ သခင္မသည္ တမန္ေတာ္ျမတ္ ေမြးဖြားျပီး ၄ႏွစ္ အရြယ္တြင္ကြယ္လြန္ခဲ့ျပန္သည္။ မိဘမရွိသည္႔ ေနာက္အဖိုးျဖစ္သူ အဗ္ဒုလ္ မုသြာလိဗ္က ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ ခဲ့သည္။ မိဘမဲ့ျဖစ္သူ မုဟမၼဒ္ ေလးသည္ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ မိမိဘ၀ကို ရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့သည္။ မည္သူ႔ကိုမွ် ၀န္ထုပ္၀န္ပိုး မျဖစ္ေစခဲ့ေပ။ ျဖတ္လက္သြက္လက္ေသာ မုဟမၼဒ္ ကေလးကို အားလံုးက လိုလိုလားလားရွိခဲ့သည္။ အရွက္ၾကီးသည္၊ သစၥာတရားၾကီးသည္၊ တာ၀န္ကိုေက်ပြန္သည္၊ အလဟႆ စကားႏွင့္ အက်ိဳးမဲ့လုပ္ရပ္မ်ားကို ငယ္စဥ္က တည္းက ေရွာင္ခဲ့သည္။ ေအဒီ ၅၇၉ - ၈ႏွစ္ ၂လ အရြယ္တြင္ အဖိုးျဖစ္သူ အဗ္ဒုလ္ မုသြာလိဘ္ ကြယ္လြန္၍ ဘၾကီးေတာ္ အဗူမုသြာလိဗ္ ႏွင့္အတူ ေနထိုင္ခဲ့သည္။ ကုန္ကူးသန္းရင္း ၁၂ႏွစ္သား အရြယ္တြင္ ဘၾကီးႏွင့္အတူ ဆီးရီးယား ႏိုင္ငံဘက္သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့သည္။ ဤသို႔အားျဖင့္ ေဒသႏၱရ ဗဟုသုတ ရွာၾကံႏုိင္ခဲ့သည္။ ေအဒီ – ၅၈၆ ၁ ၅ႏွစ္သား အရြယ္တြင္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာ ေဖဂ်ာရ္စစ္ပြဲတါင္ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေဒသခံတို႔ႏွင့္အတူ ပါ၀င္ခဲ့သည္။ ဟလ္ဖိဖူဇူလ္ လူမႈ၀န္ထမ္း အဖြဲ႔အစည္းတါင္ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ ေအဒီ – ၅၉၄ ၂၃ႏွစ္သား အရြယ္တြင္ဆီးရီးယား သို႔ ကုန္သည္အျဖစ္အမႈထမ္း ကာသြားေရာက္ခဲ့၏။ ေအဒီ – ၅၉၆ သက္ေတာ္ ၂၅ႏွစ္ အရြယ္တြင္ ခတီဂ်ာသခင္မ ႏွင့္ ထိမ္းျမားခဲ့သည္။ သူမသည္ မုဆိုးမ တစ္ဦးျဖစ္ျပီး တမန္ေတာ္ျမတ္ႏွင့္အတူ အစၥလာမ့္လႈပ္ရွားမႈကာလတြင္ ကြယ္လြန္ခ်ိန္အထိ ရြပ္ရြပ္ခြၽံခြၽံ ပါ၀င္လႈပ္ရွားခဲ့ေသာ အိမ္ေထာင္ရွင္ မ စံျပအမ်ိဳးသမီး ျဖစ္သည္။ သား ၂ဦး၊ သမီး ၄ဦးထြန္းကားခဲ့သည္။ ေအဒီ – ၆၀၉ စီးပြားေရး အေျခအေနတိုးတက္ လာခဲ့၍ အားလပ္ခ်ိန္တြင္ သစၥာတရားကို ရွာေဖြေရးအတြက္ ဟီရာလိႈဏ္ဂူ တြင္တရားအားထုတ္ခဲ့သည္။ ေအဒီ – ၆၀၉ သက္ေတာ္ေလးဆယ္အရြယ္ တြင္အလႅဟ္ အရွင္ျမတ္ထံေတာ္မွ က်မ္းျမတ္ကုရ္အာန္ ၀ဟီထုတ္ျပန္ခ်က္ က်ေရာက္လာျပီးနဗူ၀သ္ တာ၀န္ကိုထမ္းေဆာင္ခဲ့သည္။ ဇနီးျဖစ္သူ ခတီဂ်ာဟ္ သခင္မ ၊သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ အဗူဘကရ္ (ရေသြ႔) ႏွင့္သားရင္ပမာ ျဖစ္သူ ညီငယ္အလီ (ရေသြ႕) တို႔က အစၥလာမ္ကို စတင္လက္ခံလာခဲ့သည္။ သံုးႏွစ္တိတိ အစၥလာမ္ေဒသနာ ေတာ္ကိုလွ်ိဳ႕၀ွက္စြာ ေဟာေျပာဖိတ္ေခၚခဲ့ရာ ပညာတက္မ်ား သစၥတရားကိုရွာေဖြလိုသူ မ်ား ၊ဆင္းရဲသား လူတန္းစားႏွင့္သူၾကြယ္ အခ်ိဳ႕အစၥလာမ္ကို လက္ခံခဲ့ၾကသည္။ ယင္းသူတို႔အတြက္ ဆြဖာေတာင္တန္းတြင္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ ဌာန ဖြင့္လွစ္ထားခဲ့သည္။ ေအဒီ – ၆၁၃ အစၥလာမ္ေဒသနာ ေတာ္ကို ဆြဖာေတာင္ ထိပ္ေပၚသို႔ တက္ကာ အတိအလင္းေၾကညာခဲ့ရာတြင္ ျပက္ရယ္ ျပဳျခင္းကို ခံခဲ့ရသည္။ ေအဒီ – ၆၁၄ ကုရုိက္ရွ္ တို႔သည္ တမန္ေတာ္ျမတ္ ဘၾကီးျဖစ္သူ အဗူသြလိဘ္ အားအမ်ိဳးမ်ိဳး ေသာ ဖိအားေပးကာ တူျဖစ္သူအား အစၥလာမ္တရားေတာ္ကိုမပို႕ခ်ရန္ တြန္းအားေပးခဲ့သည္။ နဗူ၀သ္ ၏ တတိယႏွစ္မွ ပဥၥမ ႏွစ္ အထိပတ္၀န္းက်င္ရွိ အမ်ိဳးအႏြယ္မ်ား၏ ဆန္႔က်င္မႈ ကိုခံရျပီး ပဥၥမႏွစ္ မွ စ၍ ျပင္းထန္ေသာ ဖိႏွိပ္ညွင္းပန္း မႈကို ဆက္လက္ခံရျပန္သည္။ ယင္းဒဏ္ကုိမခံနုိင္၍ တမန္ေတာ္ျမတ္သည္ မြတ္စလင္တို႔အား ပင္လယ္နီကိုေက်ာ္ျဖတ္၍ အာဖရိကတိုက္ရွိ အီသီယိုပီးယား ႏုိင္ငံသို႔ ဟစ္ဂ်ရသ္ ျပဳေစခဲ့သည္။ ကာဖိရ္တို႔ သည္ ဤ ေ၀းလံေသာ ေဒသအထိ သြားေရာက္ ဒုကၡေပးခဲ့ျပန္သည္။ ဤသို႔အားျဖင့္ အစၥလာမ္သာသနာသည္ မဒိနာျမိဳ႕သို႔ မေရာက္ခင္အလ်င္ အာဖရိကတိုက္သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေအဒီ – ၆၁၅ ဆဌမႏွစ္တြင္ အုမရ္ သခင္ ႏွင္ ဟမ္ဇာသခင္တို ႔အစၥလာမ္ကိုလက္ခံလာ၍ မြတ္စလင္တို႔အားတက္ခဲ့သည္။ အစၥလာမ္ကို လက္ခံသူတို႔ တစ္စတစ္ စ မ်ားျပာလာ၍ မကၠသားတို႔သည္ မြတ္စလင္တို႔အား သတၱမႏွစ္မွ ဒႆမႏွစ္အထိ မကၠာျမိဳ႕ျပင္ဘက္ရွိ ဗါေဗအဘုသြာလိဘ္ အရပ္ ၌ အက်ယ္ခ်ဳပ္ျဖင့္ အပယ္ခံဘ၀တြင္ ေနထိုင္ေစခဲ့သည္။ ဤကာလ တြင္ဘၾကီးျဖစ္သူ အဗူသြာလိဘ္ ကြယ္လြန္ျပီး ႏွစ္လအၾကာတြင္ ဇနီးျဖစ္သူ ခတီဂ်ာ သခင္မ ကြယ္လြန္ ျပန္သည္။ ေအဒီ – ၆၁၉ ဒႆမ ေျမာက္ႏွစ္တြင္ တမန္ေတာ္ျမတ္သည္ သြာအိဖ္ျမိဳ႕သို႔ အစၥလာမ္သာသနာ ေတာ္ကိုေဟာၾကားရန္ သြားေရာက္ခဲ့ရာ၀ိုင္း၍ ခဲေပါက္ျခင္းကိုခံခ့ဲရသည္။ ေသြးေျမက်ခဲ့ရ၏ ။ သြာအိဖ္ မွ အျပန္တြင္ ေမ့အ္ရာဂ်္ ခရီးစဥ္သို႔ သြားခဲ့ရ၍ ခရီးစဥ္မွ အျပန္ လူသားတို႔အတြက္ လမ္းညႊန္ခ်က္တရား ၁၄ ခ်က္ (က်မ္းျမတ္ကုရ္အာန္ စူရဟ္ ဗနီ အစၥရာအီလ္)ကိုယူေဆာင္လာခဲ့သည္။ ယင္းႏွစ္တြင္ မဒိနာျမိဳ႕သား တို႔ အစၥလာမ္ကို လက္ခံလာသည္႔ အျပင္ တမန္ေတာ္ျမတ္ႏွင့္ မြတ္စလင္တုိ႔အား မဒိနာ ျမိဳ႕သို႔ လာေရာက္ရန္ ဖိတ္ေခၚ ခဲ့သည္။ ယင္းသည္ အစၥလာမ္သမိုင္း အလွည္႔အေျပာင္း ကိုျဖစ္ေစခဲ့ေသာ ဗိုင္အသ္ အကၠဗါအျဖစ္ ထင္ရွားလွ၏ ။ မဒီနာျမိဳ႕သား တို႔သည္ ဒုတိယအၾကိမ္ လာေရာက္အျပီးတြင္ မကၠာျမိဳ႕ရွိ မြတ္စလင္တို႔သည္ တဖြဲဖြဲ မဒိနာျမိဳ႕သို႔ ထြက္ခြာ သြားေတာ့သည္။ မဒိနာဟ္ ေခတ္ကာလ ေအဒီ- ၆၂၂ တမန္ေတာ္ျမတ္ ဟစ္ဂ်ရသ္ ျပဳ၍ မဒိနာျမိဳ႕သို႔ ထြက္ခြာခဲ့သည္။ ဤသို႔ ဟစ္ဂ်ရသ္ ျပဳျခင္းကို အေၾကာင္းျပဳကာ ယင္းကာလစတင္၍ မြတ္စလင္ တို႔၏ ျပကၡဒိန္ ႏွစ္ကို ေရတြက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ မြတ္စလင္တို႔ ၏ ခုႏွစ္ သကၠရာဇ္ ေရတြက္မႈကို ဟစ္ဂ်ရီဟု ေခၚသည္။ ေဖၚျပပါ မဒီနာမတုိင္မီ ေခတ္ကာ ကို မကၠာေခတ္ ဟုု ေခၚသည္။ ယင္းကာလတြင္ က်မ္းေတာ္ျမတ္ကုရ္အာန္ ၏ စုရဟ္ ၉၃ စုရဟ္ က်ေရာက္ခဲ့သည္။ ယင္းစူရဟ္မ်ားသည္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေသာင္ဟိဒ္ သေဘာတရား ႏွင့္ ေရွးတမန္ေတာ္ မ်ား၏အေၾကာင္းျဖစ္သည္။ ေဖၚျပခံခဲ့ရေသာ သူတို႔ကား “ အုိ…လူသားတို႔ ” “အို ..ကာဖိရ္ အေပၚင္းတို ႔” ကဲ့သို ေသာ အာယသ္မ်ား ျဖစ္သည္။ လမ္းခရီး၌ ကူဗာအရပ္တြင္ ပထမဆံုး ၀တ္ေက်ာင္းေတာ္ တည္ေဆာက္ျပီး ပထမဆံုး ဂ်ဳမုဒဟ္ ဆြလဟ္ ကို၀တ္ျပဳခဲ့သည္။ ကူဗာတြင္ ၁၄ရက္မွ် ေနထိုင္ခဲ့သည္။ တမန္ေတာ္ျမတ္ ၀တ္ ေက်ာင္းေတာ္ ကိုမဒိနာ ျမိဳ႕တြင္ တမန္ေတာ္ျမတ္အပါအ၀င္ မြတ္စလင္အားလံုး ပါ၀င္တည္ေဆာက္ခဲ့သည္။ မကၠဟ္ ျမိဳ႕မွ လာေရာက္သူမ်ားႏွင့္ မဒီနာ ျမိဳ႕မွ အန္ဆြာရီ တို႔ကို ပူးေပါင္းျပီး မ၀ါခါသ္ ဟု ေခၚသည္႔ ညီေနာင္ ဖြဲ႔ေပးခဲ့သည္။ မဒိနာျမိဳ႕ကို ဗဟိုျပဳ၍ အစၥလာမ့္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို တည္ေဆာက္သည္။ မဒီနာသားတို႔သည္ လယ္ယာလုပ္ငန္း ကို ကြၽမ္းက်င္ျပီး မကၠာသား တုိ႔က ကုန္သြယ္ေရး လုပ္ငန္းကို ကြၽမ္းက်င္ၾကသည္ ျဖစ္၍ မဒီနာျမိဳ႕ သည္ စီးပြားေရးဗဟုိ အျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိသြားေတာ့သည္။ မဒီနာေခတ္တြင္က်ေရာက္လာေသာ ေဒသနာ လမ္းညြန္ခ်က္မ်ား မွာ “အို အီမာန္သက္၀င္ယံုၾကည္သူအေပါင္းတို႔ ” ဟူ၍ ဦးတည္ ခ်ေပးခ်က္မ်ားျဖစ္သည္။ ဟီဂ်ရီ ပထမႏွစ္တြင္ ကာကြယ္ေရးအစီအစဥ္ ကို ခ်မွတ္နိုင္ခဲ့သည္။ ယင္းေနာက္ပိုင္း တြင္ က်ေရာက္ေသာ ကုရ္အာန္က်မ္း ကို လမ္းညြန္ခ်က္ အရ မဒီနာေခတ္တြင္ က်ေရာက္သည္ ဟု ေဖၚျပသည္။ မဒီနာျမိဳကရွိေခါင္းေဆာင္ႏွစ္ဦးျဖစ္သူ ယဟူဒီ လူမ်ိဳး အဗ္ဒုလႅဟ္ ဗင္ ဆလာမ္ ႏွင့္ ခရစ္ယာန္ ဘုန္ၾကီး အဗူကိုင္စ္ တုိ႔ အစၥလာမ္လက္ခံခဲ့ၾကသည္။ ထိုမွ် မက အာရဘ္ေဒသ ေခါင္းေဆာင္မ်ားလည္း အစၥလာမ့္ေရးရာႏွင့္စပ္လ်ဥ္းျပီး စိတ္၀င္စားလာခဲ့ၾကသည္။ ေအဒီ -၆၂၃(ဟီဂ်ရီ ၂ ခုႏွစ္) မြတ္စလင္တို႔အား ညွဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ေသာ ရန္ျပဳသူကို ျပန္လည္ခုခံတြန္းလွန္ခြင့္အမိန္႔ ဂ်ီဟဒ္ က်ေရာက္လာခဲ့၍ ရန္သူတို႔အား ခုခံပိုင္ခြင္ ရွိလာေတာ့သည္။ မဒီနာ ၀န္းက်င္ရွိ လူမ်ိဳးမ်ား အုပ္စုမ်ားႏွင့္ တစ္ဦးကို တစ္ဦး ေလးစားေရး မက်ဳးေက်ာ္ေရး စာခ်ဳပ္ကို ခ်ဳပ္ဆိုႏိုင္ခဲ့သည္။ ဇကားသ္အမိန္႔ ၊ ဆီြယာမ္ ဥပုသ္ သီလ အမိန္႔ က်ေရာက္ခဲ့သည္။ ကအ္ဗာ သိုမ်က္ႏွာမူ၍ ဆြလာဟ္ ၀တ္ျပဳမႈ မိန္ ႔ ၊အိဒ္ဂါ တြင္ အီဒြလ္ဖိသ္သိရ္ ဆြလာသ္ကို အစုအေ၀းျဖင့္ ျပဳျခင္း၊ ပါရွန္း လူမ်ိဳး ဆဲလ္မာန္ ဖရ္စီ အစၥလာမ့္ ေဘာင္အတြင္ ၀င္ေရာက္ခဲ့ျခင္း ၊ မ်ား ရွိခဲ့သည္။ ဟီဂ်ရီ ၂ ခုႏွစ္တြင္ ကမာၻ႔သမိုင္းတြင္ အေရးပါလွေသာ ဗဒရ္စစ္ပြဲ ျဖစ္ပြား၍ အေရအတြက္ ၃၁၃ ရွိေသာ မြတ္စလင္တုိ႔ ေအာင္ပြဲခံခဲ့သည္။ ဤႏွစ္တြင္ အလီသခင္ ႏွင့္ သမီးေတာ္ ဖာသြီ မာဟ္ သခင္မတို႔ကို လက္ထက္ေပးခဲ့သည္။ ေအဒီ – ၆၂၄ (ဟစ္ဂ်ရီ ၃ခုႏွစ္) မူးယစ္ေစေသာ ေသရည္ေသစာမ်ားကို ပိတ္ပင္သည္႔ အမိန္႔က်ေရာက္ခဲ့သည္။ ဤႏွစ္တြင္ ရမဒြာန္ လတြင္ တမန္ေတာ္ျမတ္ေျမးေတာ္ အီမာမ္ဟဆန္ ေမြးဖြားခဲ့သည္။ အုဟူဒ္စစ္ပြဲလည္း ဤ ႏွစ္တြင္ ပင္ျဖစ္ပြားခဲ့သည္ ။ တမန္ေတာ္ျမတ္ အမိန္္႔မနာခံမႈေၾကာင့္ ေအာင္ပြဲခံရဆဲ တြင္ အထိနာ၍ မြတ္စလင္ တို႔ အလူးအလဲ ခံလုိက္ရသည္။ အတုိးစားျခင္း ကိုပိတ္ပင္သည္႔ အမိန္႔ ၊ မိဘႏွင့္စပ္လ်ဥ္းေသာ အမိန္႔ ၊ အေမြ ခြဲေ၀ေပး ေသာ အမိန္႔ ၊ ဇနီးမယားႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းေသာ အမိန္႔ ၊ စေသာ အမိန္႔မ်ား က်ေရာက္လာခဲ့သည္။ ေအဒီ - ၆၂၅ (ဟစ္ဂ်ရီ ၄ခုႏွစ္) ရွအ္ဗန္လတြင္ ေျမေတာ္ အီမာမ္ ဟူစိန္အားေမြးဖြားခဲ့သည္။ မြတ္စလင္အမ်ိဳးသမီးမ်ားခႏၵာကိုယ္လံုျခံဳစြာ၀တ္ဆင္ရန္ အမိန္က်ေရာက္လာခဲ့သည္။ အာရဗ္တုိ႔သည္ ရာသီဥတု အေျခအေနအရ ဦးေခါင္းလံုျခံဳစြာဖံုးအုပ္ထားေသာ္လည္း အာရဗ္အမ်ိဳးသမီး တို႔သည္ ခႏၵာကိုယ္ လံုးျခံဳျခင္းမရွိခဲေပ။ သို႔ျဖစ္၍ မဒိနာျမိဳ႕တြင္ မုနာဖိက္ ႏွင့္ ကာဖရ္တို႔က အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို ေလွာင္ေျပာင္ရာ အလႅဟ္အရွင္ျမတ္က မြတ္စလင္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ အျခာသူမ်ားႏွင့္ မတူ ခႏၵာကိုယ္ ကိုလည္းလံုျခံဳစြာ ဖံုးအုပ္ရန္ အမိန္႔ေတာ္က်ေရာက္လာခဲ့သည္။ မူလျခံဳထည္ကို ရင္သားအား ဖံုးအုပ္ကာပတ္ ၍ လႊဲခ်ထားရမည္ ျဖစ္သည္။ အရက္ ေသစာ ကိုလံုး၀ ပိတ္ပင္ေသာ အမိန္႔ေရာက္ရွိလာသည္။ ဗႏုနဆီရ္ အုပ္စု၀င္မ်ား ႏွင့္စစ္ပြဲျဖစ္ပြားခဲ့သည္။ ေအဒီ – ၆၂၆ ( ဟစ္ဂ်ရီ ၅ ခု ) ခန္ဒက္စစ္ပြဲ အပါအ၀င္ စစ္ပြဲမ်ားကို ဆင္ႏြဲရသည္။ တမန္ေတာ္ျမတ္သည္ မဒီနာျမိဳ႕ တြင္ရွိစဥ္ကာလ ရက္ေပါင္း ၇၃၁ ရက္ကို ခုခံကာကြယ္ေ၇း ၂၇ခု တြင္ ကုန္ဆံုးခဲ့သည္။ တနည္း အားျဖင့္ တမန္ေတာ္ျမတ္၏ မဒိနာျမိဳ႕ရွိ ငါးပံုတစ္ပံုကာလသည္ ခုခံေရးတြင္ ကုန္ဆံုးခဲ့ရသည္။ ထိုမွ်မက အၾကိမ္ ေပါင္း ၅၀ေက်ာ္ ေဒသအသီးသီးတို႔ အစၥလာမ္ေဒသနာ ေတာ္ ပို႔ခ်ရန္ သြားေရာက္ခဲ့သည္။ ဤ ဟစ္ဂ်ရီ ၅ခုႏွစ္ တြင္ ေဒါက္ရ္ အုပ္စု ၀င္မ်ား ၊အလံုးအရင္း ျဖင့္ အစၥလာမ္ ကို လက္ခံလာခဲ့သည္။ ေအဒီ – ၆၂၇ (ဟစ္ဂ်ရီ ၆ ) မကၠာဟ္သား တို႔ႏွင့္ ဟူဒိုင္ဘီယာ စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့သည္။ ဤႏွစ္တြင္ အာရဘ္ သူရဲေကာင္း ခါလီဒ္ ဘင္၀လိဒ္ ႏွင့္ အမရ္ ဗင္ အာဆ္ တို႔ အစၥလာမ္ကို လက္ခံလာခဲ့သည္။ ဟုဒိုင္ဘီယာ စာခ်ဳပ္ပါ အခ်က္မ်ားကို ဆြဟာဗဟ္ ေနာက္လိုက္မ်ားက မၾကိဳက္ မႏွစ္သက္ေသာ္လည္း တမန္ေတာ္ျမတ္ ၏ ျငိမ္းခ်မ္းေရး အတြက္ ၾကိဳးပမ္းခ်က္ ရလာဒ္ကို အသီးအပြင္႔ မ်ားျဖစ္ထြန္းခဲ့သည္။ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆိုျပီး မကၠာဟ္ေဒသတြင္ အစၥလာမ္ကို လက္ခံသူ မ်ားပိုမိုမ်ားျပားလာခဲ့သည္။ ေအဒီ – ၆၂၈ (ဟစ္ဂ်ရီ ၇ ) ဟစ္ဂ်ရီ ရခုႏွစ္တြင္ ႏိုင္ငံတကာေခါင္းေဆာင္ မ်ား အၾကီးအကဲမ်ားထံ သို႔အစၥလာမ့္သ၀ဏ္လႊာမ်ား ေပးပို႔ႏုိင္ခဲ့သည္။ ဤႏွစ္တြင္ ခိုင္ဗရ္စစ္ပြဲျဖစ္ပြားခဲ့သည္ ။ ခိုင္ဗ၇္ ေအာင္ပြဲ ကာလတြင္ အီသီယုိပီးယား မွ မြတ္စလင္မ်ားျပန္လည္ေရာက္ရွိခဲ့သည္။ ဟုဒိုင္ဗီယာ စာခ်ဳပ္အရ မကၠာျမိဳ႕မွ မဒီနာျမိဳ႕သို႔ လာေရာက္ခြင့္မရွိေသာ မြတ္စလင္တို႔ သည္ ၾကားစခန္းတြင္ သီးျခားရပ္တည္ ၍ ေပ်ာက္က်ား စစ္ေရး ဆင္ႏြဲခဲ့သည္။ ဤႏွစ္တြင္ မြတ္စလင္ တို ႔အြမၼရဟ္ျပဳရန္ သြားေရာက္ခဲ့သည္။ ကြာရွင္းျခင္း။ထိမ္းျမားျခင္း အမိန္႔မ်ား ၊ လမ္းညြန္မ်ားက်ေရာက္လာခဲ့သည္။ ေအဒီ – ၆၂၉ – ၆၃၀ (ဟစ္ဂ်ရီ ၈) မကၠာသို႔ ခ်ီတက္ကာေအာင္ပြဲခံရရာတြင္ ေသြးမက်ပဲ တမန္ေတာ္ျမတ္ စီစဥ္ေပးႏိုင္ခဲ့သည္။ မကၠာဟ္ျမိဳ႕ရွိ မတရားသိမ္းပိုက္ခံထားရေသာ အိုးအိမ္ပစၥည္းမ်ားအတြက္ လက္စားေခ်ျခင္း ကို မျပဳခဲ့ေပ။ ကအ္ဗဟ္ ေက်ာင္းေတာ္ ၏ ေသာ႔ကို ပင္ မူလ ေဂါပက လက္တြင္ ျပန္လည္ေပးအပ္ခဲ့သည္။ ဤႏွစ္တြင္ အလံုးအရင္းႏွင့္ အစၥလာမ္ကိုလက္ခံလာျခင္း၊ ကအ္ဗဟ္ ၀တ္ေက်ာင္းကို သန္႔စင္ေစျခင္း၊ အတိတ္ကာလ ဓေလ႔ဆိုးမ်ားကို ဖယ္ရွားပစ္ခဲ့သည္။ ဤႏွစ္တြင္ ဟုႏုိင္န္ စစ္ပြဲ လည္းျဖစ္ပြားခဲ့သည္။ ေအဒီ – ၆၃၀-၆၃၁ (ဟစ္ဂ်ရီ ၉) ဟစ္ဂ်ရီ ၈ ခုႏွစ္တြင္ အာ၇ဘ္ေခါင္ေဆာင္မ်ား ႏွင့္ လူအမ်ားအျပား အစၥလာမ္ကို လက္ခံလာျခင္း၊ မဒိနာျမိဳ႕သို႔ ကိုယ္စားလွယ္မ်ာား မျပတ္လာေရာက္ေနျခင္း၊ အဘူဘကၠရ္ သခင္ၾကီးကို ဦးေဆာင္ေစ၍ တမန္ေတာ္ျမတ္ ပထမဆံုးဟဂ်္ ျပဳေစခဲ့သည္။ ေအဒီ – ၆၃၁ (ဟစ္ဂ်ရီ ၁၀) သဗူးက္စစ္ပြဲျဖစ္ပြားခဲ့သည္။ ဤႏွစ္ရမဒြာန္ လ ဆီြယာမ္ ဥပုသ္ေဆာက္တည္ ျခင္းသည္ တမန္ေတာ္ျမတ္ အတြက္ ေနာက္ဆံုးျဖစ္ခဲ့သည္။ တမန္ေတာ္ျမတ္ ၏ ေနာက္ဆံုး မိန္႔ခြန္းေတာ္ ကို လူသား တစ္သိန္းေက်ာ္ ေရွ႕ေမွာက္တြင္ေဟာၾကားျခင္းျဖင့္ ကမာၻ႕လူသား တို႔အတြက္ လူ႔အခြင့္အေရးဆိုင္ရာ ပဋိဉာဥ္ၾကီးကို ေၾကညာခဲ့သည္။ ေအဒီ – ၆၃၂ (ဟစ္ဂ်ရီ ၁၁) ဟစ္ဂ်ရီ ၁၁ခုႏွစ္ ဆြဖရ္ လမွစ၍ တမန္ေတာ္ ျမတ္ေနထိုင္ မေကာင္းျဖစ္ခဲ့သည္။ ရဗီေအာင္၀လ္ လ ၁၂ရက္ေန႔ တြင္ တမန္ေတာ္ျမတ္ အလႅဟ္႔ အမိန္႔ေတာ္ခံ ကြယ္လြန္ခဲ့သည္။ 

 ေရးသားတင္ျပသူ – ဂ်ာ၀ိဒ္သန္း 

မိုးစက္ဘေလာ့မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။

Snaptubeျဖင့္ You tubeမွ Video/mp3 downloadဆြဲနည္း။

Snaptubeျဖင့္  You tubeမွ Video/mp3 downloadဆြဲနည္း။

                                                      snaptube appထဲဝင္ပါ။

လိုခ်င္တဲ႔ mp4/3ကို ပံုပါအတိုင္းရိုက္ရွာပါ ။

အထက္ပါအတိုင္းေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္ ။ ေဘးကျမားကိုနွိပ္ျပီး လိုခ်င္တဲ႔ mp4/3ကို downloadရယူနိုင္ပါျပီ ။ 

file sizeေတြကိုျပထားပါတယ္ ရုပ္ထြက္ေကာင္းရင္ ေကာင္းသလို file sizeကၾကီးသြားပါမယ္ ။ 

ႀကိဳတ္နွစ္သက္သလို downloadရယူနိုင္ပါျပီ ။ 

စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ တင္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။ 

                   ဇင္ထြန္းေက်ာ္ 

ဗမာ ဆိုသည္မွာ (တို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုး သမိုင္း စာအုပ္မွ)

ဗမာ ဆိုသည္မွာ ၁၉၃၀ျပည့္ႏွစ္ မတိုင္မီ အထက္ေက်ာ္ကာရီက “ျမန္မာ” အမ်ားအျပားပင္ မိမိတို႕ကိုယ္ မိမိတို႔ “ဗမာ”ဟူ၍ ေခၚေ၀ၚသံုးစြဲခဲ့ျခင္းမွအပ မည္သည့္ သမုိင္းမွတ္တမ္းတြင္မွ် မရွိခဲ့ဘူးေသာ အမည္ျဖစ္သည္။

အခ်ဳိ႕ပုဂၢိဳလ္မ်ားက လည္း အာဓကပၸ ကမၻာဦးက်မ္းအရ လူသည္ ျဗဟၼာက ဆင္းသက္သည္ဟူေသာအယူျဖင့္ ျဗဟၼာလူမ်ဳိးဟုေခၚရာမွ ျဗဟၼာကို သရ ေခ်ၿပီး ဗမာဟူ၍ ျဖစ္လာခဲ့ေၾကာင္း ေျပာဆိုၾကသည္။ ဤသည္မွာ ပါးစပ္ရာဇ၀င္မွ်သာျဖစ္ၿပီး သမိုင္းေၾကာင္းအရမူ ခိုင္မာသည့္ သက္ေသအေထာက္အထားတခု မဟုတ္ႏုိင္ေခ်။

ျမန္မာဟူေသာ အမည္ကိုသာ စာလံုးေပါင္းသတ္ပံု အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ ေပါင္း ၉၀၀ခန္႕က အစျပဳ၍ ေက်ာက္စာမင္စာတို႕တြင္ ေတြ႕လာခဲ့ရေၾကာင္း သိရွိရသည္။ ဗမာဟူ၍ မရွိ။

ရွင္းရွင္းဆိုရလွ်င္ ဗမာ သည္ သခင္ဘေသာင္း ဦးစီးတည္ေထာင္ခဲ့ေသာ တို႕ဗမာအစည္းအရံုးသမိုင္း စာမ်က္ႏွာ ၁၃၃ႏွင့္ ၂၁၅တို႕တြင္ တို႕ဗမာဟု အဘယ့္ေၾကာင့္ သံုးႏႈန္းရပံု၊ ဗမာဟူေသာ အသံုးအႏႈန္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ရွင္းလင္းခ်က္ႏွင့္ ဗမာျပည္္ဟူေသာ အေခၚအေ၀ၚအေပၚ တို႔ဗမာ အစည္းအရံုး၀င္ သခင္အမ်ားစု၏ သေဘာထား ေစတနာကို ေဖာ္ျပထားသည္။

တို႕ဗမာအစည္းအရံုးသမုိင္းမွာ ဗမာႏုိင္ငံ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ ရာႏွင့္ခ်ီေသာ တို႕ဗမာအစည္းအရံုး၀င္မ်ား ပါ၀င္သည့္ သမိုင္းျပဳစုေရးအဖြဲ႕က ေကာ္မတီဖြဲ႕လ်က္ ၁၉၆၄ခု ႏွစ္မွ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္အထိ အခ်ိန္ယူျပဳစုခဲ့ေသာ အားထားေလာက္ဖြယ္ရာ သမိုင္းတေစာင္ျဖစ္ရာ ထြက္ရွိၿပီး လမ်ားမၾကာမီမွာပင္ မဆလ၏ ပိတ္ပင္ျခင္းခံခဲ့ရသည့္ စာအုပ္ျဖစ္သည္။

အထက္ေဖာ္ျပပါ စာမ်က္ႏွာတို႔မွ စာပိုဒ္အခ်ဳိ႕ကို မူရင္းစာလံုးေပါင္း သတ္ပံု မ်ားအတိုင္း ေဖာ္ျပပါမည္။

“တို႔ဗမာ အစည္းအရံုး”ဟူရာ၌ တို႕ဗမာျပည္ထဲ၌ရွိေသာ လူမ်ဳိးအားလံုးကို ကိုယ္စားျပဳသည့္ အဓိပၸါယ္ေဖာ္ေဆာင္ျခင္း အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ “တို႕ဗမာ”ဟု ေခၚေ၀ၚသံုးႏႈန္းျခင္း ျဖစ္သည္။

ျမန္မာဟူေသာစကားမွာ ျမန္မာ၊ မာသည္ ဟူေသာ အဓိပါယ္ကို ေဆာင္ ေသာ္လည္း ႏွာသံပါ၍ ေဘာင္က်ဥ္းသည္။ အားနည္းသည္။

ရွမ္း၊ ကရင္၊ ခ်င္း၊ ကခ်င္၊ မြန္၊ ရခိုင္၊ ပေလာင္၊ ေတာင္သူ၊ ဆလံု၊ နာဂ၊ ျမန္မာ စေသာ ဗမာတိုင္းရင္းသားအားလံုးကို ၿခံဳ၍ ငံုမိေစရန္ “ဗမာ”ဟူေသာ စကားလံုးကို ေရြးသည္။

အသံထြက္ မာေက်ာ ၍ သံုးစြဲသည္။ တဖန္ “ဘ”ကုန္းႏွင့္ “ဘမာ”ဟု မေရးဘဲ “ဗ”လခ်ဳိက္ႏွင့္ ေရးျခင္းမွာလည္း “ဘ”သည္ ရံဖန္ရံခါ “ဖ”သံထြက္သ ျဖင့္ စိတ္မခ်ရေသာေၾကာင့္ “ဗ”လခ်ဳိက္ႏွင့္ “ဗမာ”ဟု ေရးသည္။ (တို႔ဗမာအစည္းအရံုးသမုိင္း၊ ေခတ္သစ္လူငယ္တစုႏွင့္ တို႔ဗမာ ၀ါဒအစ၊ စာ ၁၃၃) (ပံု-၁))

တို႔ဗမာအစည္းအရံုးသည္ မူလ တည္ေထာင္စဥ္မွစ၍ သမုိင္းတေလွ်ာက္လံုး လူမ်ဳိးစုအားလံုး၏ ညီညြတ္ေရးကို အေလးေပးခဲ့ ေၾကာင္း၊

“တို႔” ဟူေသာစကား၊ “ဗမာ” ဟူေသာစကား၊ “ဗမာႏုိင္ငံ၊ ဗမာျပည္” ဟူေသာစကားတို႕ကို တီထြင္၍ တိုင္းရင္းသားစစ္ စစ္ဟူေသာ အမည္နာမ တပ္ဆင္ခဲ့ျခင္းျဖင့္ သိသာထင္ရွားေပသည္။

သခင္မ်ားက ျမန္မာႏုိင္ငံ၊ ျမန္မာျပည္ ဆိုေသာစကားမွာ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ား ေနထိုင္ေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံဟုအဓိပၸါယ္ေရာက္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုသည္မွာ ျမန္မာပေဒသရာဇ္မ်ားက ေပးေသာနာမည္ ျဖစ္သည္။ မမွန္ကန္။

ဗမာႏုိင္ငံသည္ ျမန္မာလူမ်ဳိးတမ်ဳိးတည္း ေနထိုင္ေသာ ႏုိင္ငံမဟုတ္။ ကခ်င္၊ ကရင္၊ ကယား၊ ခ်င္း၊ ေတာင္သူ၊ ပအိုး၊ ပေလာင္၊ မြန္၊ ျမန္မာ၊ ရခိုင္၊ ရွမ္း စေသာ တိုင္းရင္း သားလူမ်ဳိးေပါင္းစံု ေနထိုင္ေသာႏိုင္ငံ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ျမန္မာျပည္ဟု မသံုး။ ဗမာႏုိင္ငံ၊ ဗမာျပည္ဟု သံုးသည္။ သို႔မွသာ ညီညြတ္မွန္ကန္မည္။

ဗမာႏုိင္ငံတြင္ ေနထိုင္ၾကေသာ တိုင္းရင္းသားအားလံုးကို ဗမာဟု ေခၚသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ တို႔ဗမာ သီခ်င္းတြင္ “တုိ႔ဗမာ …၊ ေဟ့ … တို႔ဗမာ၊ ဗမာျပည္တ၀ွမ္းအကုန္ တို႔အိမ္မွတ္ပါ။ တို႔ယာမွတ္ပါ၊ အဲဒါ “တို႔ဗမာ”ဟု ထည့္ သြင္းသီဆိုခဲ့ၾကသည္။

“ျမစ္ႀကီးနားမွ တို႔ဗမာတေယာက္ အေစာ္ကားခံရလွ်င္ ေယး၊ ၿမိတ္၊ ထား၀ယ္မွ တို႔ဗမာမ်ားက ဆတ္ဆတ္ ခါေအာင္ နာၾကပါ”ဟု ေဟာေျပာခဲ့ၾကသည္။ (တို႔ဗမာအစည္းအရံုးသမိုင္း၊ လူမ်ဳိးစုမ်ား ေသြးစည္းညီညြတ္ျခင္း၊ စာ ၂၁၅)(ပံု-၂))

ထိုစာမ်က္ႏွာတြင္ ေအာက္ေျခမွတ္စုအျဖစ္ မဆလ၏ ဇြတ္အတင္း မလိမ့္တပတ္ လုပ္မႈကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေဖာ္ျပထားသည္။

ဗမာ သို႔မဟုတ္ ျမန္မာဟူေသာ အသံုးအႏႈန္းအတြက္ ျပည္ေထာင္စုဆိုရွယ္လစ္သမၼတ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒ ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အဓိပၸါယ္ ရွင္းလင္းခ်က္မ်ား စာတမ္း၊ စာမ်က္ႏွာ ၁၈ ေအာက္ဆံုးပိုဒ္တြင္ ေအာက္ပါအတိုင္း ရွင္းလင္းထားပါ သည္။ျပည္ေထာင္စု ဆိုရွယ္လစ္သမၼတျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ဟု ေခၚထားျခင္းမွာ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစံုတို႕ စုေပါင္းေနထိုင္သည့္ ျပည္နယ္ ႏွင့္ တိုင္းမ်ား ဖြဲ႔စည္းထားေသာ ျပည္ေထာင္စုႏိုင္ငံျဖစ္ေၾကာင္း၊ သမုိင္းစဥ္တေလွ်ာက္ ေျမွာ္မွန္းခဲ့ၾကသည့္ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ကို ၿမဲၿမံခိုင္မာစြာ တည္ေဆာက္က်င့္သံုးသြားမည့္ ႏုိင္ငံျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဘုရင္စံနစ္ျဖင့္ အုပ္စိုးေသာ ႏုိင္ငံမဟုတ္ဘဲ လုပ္သားျပည္သူတို႕ အာဏာပိုင္စိုးေသာ ႏိုင္ငံျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားကို သိမ္းက်ဳံးေပါင္းရံုး၍ ေခၚဆိုသည့္ ျမန္မာဟူေသာ လူမ်ဳိးမ်ား မွီတင္းေနထိုင္ရာ ႏိုင္ငံေတာ္ျဖစ္ေၾကာင္း ေပၚလြင္ထင္ရွားေစရန္ ျဖစ္သည္။

အထက္ပါစာတြင္ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးက “ဗမာ”ဟူေသာ ေ၀ါဟာရႏွင့္ ပတ္သက္၍ ရွင္းလင္းေဖာ္ျပသလိုမ်ဳိး “ျမန္မာ”ဟူေသာ အ သံုးအႏႈန္းအေပၚ ေသခ်ာက်နစြာ အက်ဳိးသင့္အေၾကာင္းသင့္ ရွင္းလင္းေဖာ္ျပထားျခင္း မရွိေခ်။ က်င့္သံုးအုပ္ခ်ဳပ္မည့္ပံုစံကို မဆီမ ဆိုင္ ေဖာ္ျပကာ ဘာ့ေၾကာင့္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ား အားလံုးကို ျမန္မာဟု သိမ္းက်ံဳးေပါင္းရံုးေခၚဆိုရေၾကာင္း မရွင္းဘဲ ျမန္မာႏိုင္ငံဟု ဇြတ္အတင္း ေခၚေ၀ၚလိုက္ျခင္း သာျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရွိရမည္ ျဖစ္သည္။

ရွင္ျပဳရာတြင္ စံု မ အယူ

ရွင္ျပဳရာတြင္ စံု မ အယူ

"သားရွင္ျပဳျခင္း" သည္ ဗုဒၶဘာသာတို႔၏ ဓေလ့ထံုးတမ္စဥ္လာျဖစ္၏။
မိမိ၏ သာျဖစ္သူကို သာသနာ့ေဘာင္သို႔ သြတ္သြင္းျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မြန္ျမတ္ပါ၏။
ေကာင္းမြန္ေသာ ျမန္မာ့ရိုးရာ ယဥ္ေက်းမႈလည္း ျဖစ္ပါ၏။
သို႔ေသာ္ ယခုေခတ္ "သားရွင္ျပဳနည္း" ကား
ဘုရားရွင္လက္ထက္ "ရွင္ရာဟုလာ ရွင္ျပဳနည္း" ႏွင့္မူ မတူေတာ့ေပ။
ရွင္ရာဟုလာကို သာသနာ့ေဘာင္အတြင္း သြတ္သြင္းစဥ္က နတ္လည္းမျပ၊
ရွင္ေလာင္းလည္း မလွည့္၊ ေဗာင္း နားေဋာင္း စလြယ္ စသည့္
ရွင္ေလာင္းတို႔၏ အဆင္တန္ဆာ အေဆာင္အေယာင္မ်ားလည္း ၀တ္ဆင္ျခင္းမရွိခဲ့။
ပကတိေအးခ်မ္းစြာ၊ ျငိမ္သက္စြာ၊ သန္႕စင္စြာ အႏွစ္အသားက်က်
ပကာသနမစြက္ဘဲ "ရွင္ျပဳ" ခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါ၏။

သာသနာေတာ္၏ ဖခင္ျဖစ္ေတာ္မူေသာ "ဘုရားရွင္" ၏ သားေတာ္ "ရာဟုလာ" ကို
ခမ္းခမ္းနားနား ထည္ထည္၀ါ၀ါ ရွင္ျပဳေပးခ်င္ပါက ဘုရားရွင္ကို ၾကည္ညိဳေသာ ရွင္ဘုရင္မ်ား၊
မွဴးမတ္မ်ား၊ သူေဌးသူၾကြယ္မ်ားက အစြမ္းကုန္ ပံုေအာလွဴဒါန္းၾကေပလိမ့္မည္။
တုမႏိႈင္းသာေအာင္ ခမ္းနားထည္၀ါ စည္ကားသိုက္ျမိဳက္ေပလိမ့္မည္။
သို႔တေစ ဘုရားရွင္သည္ ပကာသနကို ႏွစ္ျမိဳ႕ေတာ္မူဟန္မတူ၊
အႏွစ္အသားက်က် ျငိမ္သက္ေအးခ်မ္းစြာပင္
"ရွင္ရာဟုလာ" အား သာသနာ့အေမြကို ခံေတာ္မူေစခဲ့သည္။

ရွင္ျပဳမဂၤလာပြဲမ်ားကို ေခတ္အဆက္ဆက္ ျပဳလုပ္ခဲ့ရာ
ဗုဒၶနည္းမက်ေသာ အယူအျမင္မ်ား၊ လုပ္ရပ္မ်ား ေရာစြက္လာခဲ့ေပသည္။
ယင္းတို႕ေရာစြက္လာရာတြင္ "စံု-မရွင္မျပဳေကာင္း" ဟူေသာအယူအစြဲလည္းပါ၀င္ပါ၏။

ရွင္ျပဳမဂၤလာပြဲ က်င္းပေတာ့မည္ဆိုလွ်င္
"ရွင္ေလာင္းက ဘယ္ႏွစ္ပါးလဲ"
"စံု ရွင္မျပဳေကာင္းဘူး"၊
"မ-မွရွင္ျပဳေကာင္းတယ္" ဟူ၍ ေျပာတတ္ၾက၏။
မည္သူက စတင္တီထြင္သြားခဲ့သည္မသိ၊
ေႏွာင္းလူအဆက္ဆက္ကလည္း ထိုအယူအဆမွာ သဘာ၀က်- မက်၊
ယုတၱိတန္-မတန္၊ ဘုရားေဟာႏွင့္ ညီညြတ္ျခင္း ရွိ-မရွိ...
ဘာတစ္ခုမွ် မဆန္းစစ္ မေ၀ဖန္၊
အေၾကာက္တရားအေျခခံျဖင့္ အစဥ္အလာဆိုသလို လက္ခံခဲ့ၾကေခ်ေတာ့သည္။

စံုဂဏန္းဟူသည္ သခၤ်ာ၌ ၂၊၄၊၆၊၈... ျဖစ္ျပီး၊ မဂဏန္းဟူသည္
၁၊ ၃၊ ၅၊ ၇၊ ၉... ျဖစ္ပါ၏။ သို႕ျဖစ္ရာ ရွင္ေလာင္းမ်ားအား
ႏွစ္ပါး၊ ေလးပါး၊ ေျခာက္ပါး၊ ရွစ္ပါး စသည္စံုဂဏန္းျဖစ္ေနလွ်င္ ရွင္မျပဳေကာင္း၊
သံုးပါး၊ ငါးပါး... စသည္ မ-ဂဏန္းျဖစ္ေနမွ ရွင္ျပဳေကာင္းသည္ ဟူေသာ အယူ၀ါဒသည္
(၁) ေထရ၀ါဒ ပိဋကတ္ေတာ္မ်ားတြင္ ပါ၀င္ပါ၏ေလာ။
(၂) ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ျမတ္ဘုရားက ရွင္ေလာင္းအေရအတြက္ကို "စံု" မျပဳသင့္၊
"မ" မွသာ ျပဳသင့္သည္ဟု ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့၍ေလာ။

အမွန္အားျဖင့္ ဤ စံု-မ အယူအဆမွာ ေထရ၀ါဒ ပိဋကတ္ေတာ္တြင္လည္းမပါ၊
ဘုရားရွင္က မိန္႕ေတာ္မူခဲ့ျခင္းလည္းမရွိ၊
အဌကထာ၊ ဋီကာနည္းလညး္ မဟုတ္ပါ။

ရွင္ျပဳရာတြင္ ရွင္ေလာင္းအေရအတြက္ကို စံုျဖစ္မွ ျပဳေကာင္းသည္၊
မ-ျဖစ္မွ ျပဳေကာင္းသည္ ဟူေသာ အယူ၀ါဒကို
ေရွးေရွးဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးမ်ားက ႏွစ္ျမိဳ႕ေတာ္မမူပါ။
အင္မတန္ စက္ဆုတ္ေတာ္ မူပါသည္။

ေက်းဇူးရွင္ ေညာင္ေလးပင္ ေတာရဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက-
"အခ်ိဳ႕ကား ရွင္ျပဳရာ၌ "စံု" ျဖစ္လွ်င္ ရွင္မျပဳေကာင္း၊
အမ်ိဳးေတာ္သူျဖစ္ေစ ထည့္၍ "မ"ျဖစ္မွ ျပဳေကာင္းသည္ဟု
သာသနာေတာ္ႏွင့္ စံု-မ  တန္-မတန္ ဟူ၍မသိ။ အယူသည္းလွ၏။
ဘုရားလက္ထက္က ျပဳလုပ္သည္တို႔ကို ေျပာျပေသာ္လည္း
ေနာက္တစ္ပြဲေရာက္လွ်င္ စံု-မ ေျပာခ်င္ၾကေသး၏" ဟူ၍ မိန္႔ေတာ္မူဖူးပါ၏။

စင္စစ္ ရွင္ျပဳျခင္းသည္ မြန္ျမတ္ေသာ သာသနာေရးကိစၥေဆာင္ရြက္ေနျခင္းျဖစ္၏။
ကေလးကလား စံု-မ ၀ွက္တမ္းကစားေနျခင္းမဟုတ္ေၾကာင္း သတိဆင္ျခင္ဖို႔လိုပါ၏။

သုိ႔ျဖစ္၍ ရွင္ျပဳမဂၤလာပြဲ ျပဳလုပ္ရာတြင္
ရွင္ကို စံု မျပဳေကာင္း၊ မ ျဖစ္မွသာ ျပဳေကာင္းသည္ဟူေသာ အယူသည္
အေျခအျမစ္မရွိေသာ ကေလးကလား အယူအစြဲသာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္
"အစဥ္အလာ" အျဖစ္ လက္ခံေကာင္းေသာ အယူမဟုတ္ပါေပ။

မင္းနန္ ေမာ္ကၽြန္း - အယူအျမင္မွန္ကန္ေရးမွ

ေန့နံအလိုက္အမည္မွည့္ျခင္း

ေန႕နံအလိုက္ နာမည္မွည့္ျခင္း

ျမန္မာဗုဒၶဘာသာ၀င္အမ်ားစုသည္
ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ မပတ္သတ္ေသာ အေလ့အထတစ္ခုကို
အစဥ္အလာပမာ လက္ခံေနၾကပါသည္။
ယင္းမွာ "ေန႔သင့္နံသင့္ နာမည္မွည့္ျခင္း" ပင္ျဖစ္ပါ၏။
ဤအယူအဆမွာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က မဂ္ဖိုလ္မွ ဖီလာျဖစ္ေသာ တိရိစၧာန္အတတ္ဟုဆန္႕က်င္ရႈတ္ခ်ေတာ္မူခဲ့ေသာ "ေဗဒင္" မွ ေမြးဖြားလာျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ေဗဒင္ပညာ၏ အေျခခံယံုၾကည္ခ်က္မွာ ကိတ္ျဂိဳဟ္မွအပ က်န္ျဂိဳဟ္ၾကီး ရွစ္လံုးတို႔က
လူ၏ ကံၾကမၼာကို ဖန္တီးၾကကုန္သည္ ဟုယူဆထားျခင္းျဖစ္ပါ၏။
(ဤယုံၾကည္ခ်က္ပင္လွ်င္ ဗုဒၶဓမၼမွ ဆန္႔က်င္ ေ၀းကြာသြားျခင္း ျဖစ္ပါ၏။
ျမတ္ဗုဒၶက လူသည္ မိမ္ဘ၀ကို မိမိဖာသာ ဖန္တီးသည္ဟု ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါ၏။)

ဤျဂိဳဟ္ၾကီးရွစ္လံုးတို႔အၾကား၌ ျမန္မာအကၡရာမ်ားကို ေအာက္ပါအတိုင္း ခြဲျခားထားပါသည္။ ျဗဟၼဏပုဏၰားတို႕၏ မိႈင္းမိျခင္းခံရေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႔၏ လက္ခ်က္ျဖစ္ဟန္တူပါသည္။
က၊ ခ၊ ဂ၊ ဃ၊ င ... တနလၤာ
စ၊ ဆ၊ ဇ၊ စ်၊ ည ... အဂၤ ါ
ဋ၊ ဌ၊ ဍ၊ ဏ၊ တ၊ ထ၊ ဓ၊ န ... စေန
ပ၊ ဖ၊ ဗ၊ ဘ၊ မ ... ၾကာသပေတး
ယ၊ ရ ... ရာဟု
လ၊ ၀ ... ဗုဒၶဟူး
သ၊ ဟ ...ေသာၾကာ
အ ..... တနဂၤေႏြ
အထက္ပါအတိုင္း ခြဲျခားထားသည့္ ေန႔အလိုက္နာမည္မ်ားကို မွည့္ျခင္းသည္
အစဥ္အလာအမာ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ လူ၀တ္ေၾကာင္ မ်ားသာမဟုတ္၊
ရဟန္းသာမေဏႏွင့္ သီလရွင္မ်ားတြင္လည္း ဤ အေလ့အထရွင္သန္ေနဆဲပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ထို႕အျပင္ အခ်ိဳ႔က သိမ္သမုတ္ရာ၌ နိမိတ္ေျဖၾကားရန္အတြက္
အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာတို႕၌ ေန႔သင့္နံသင့္ ပုဂၢိဳလ္တို႔ကို ေနရာခ်ထားတတ္ၾက၏။
(ဘုရားရွင္ ေရႊလက္ထက္ေတာ္အခါက ဤသို႕ ျပဳမူခဲ့ျခင္းမရွိပါ)

ျဗဟၼဏပုဏၰားတို႔၏ "ေန႔သင့္နံကို နာမည္မွည့္ျခင္း" အေလ့အထကို
ျမန္မာဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားအၾကား ထာ၀စဥ္ ရွင္သန္ေနေအာင္ ေရေလာင္းေနသူမ်ားရွိပါ၏။
၉၅-ခုႏွစ္၊ ေမလထုတ္ မဂၢဇင္းၾကီးတစ္ေစာင္တြင္
"ေန႔သင့္နံကိုက္မွည့္ထိုက္သေလာ" ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ေဖာ္ျပထားရာ၊
ယင္းေဆာင္းပါးတြင္ ေဖာ္ျပထားသည္မ်ားမွ အခ်က္အခ်ိဳ႕မွာ ဤသို႔ပါ။

"နာမည္မွည့္ျခင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိရာ မဟာဘုတ္တိုင္အထက္ျဂိဳဟ္
အဂၤ၀ိဇၨာတိုင္ အထက္ျဂိဳဟ္ျဖင့္ မွည့္ျခင္း၊ ယကၡတိုင္ေအာက္မွ အထက္သို႔တက္၍မွည့္ျခင္း၊
ေမြးနံကို အညြန္႔အုပ္၍ မွည့္ျခင္း၊ ေမြးနံကို ပဥၥပြတ္အုပ္၍ မွည့္ျခင္း၊
ေမြးနံကို အညြန္႔အုပ္၍ မွည့္ျခင္း၊ ေမြးနံကို ပဥၥပြတ္အုပ္၍ မွည့္ျခင္း၊
ေမြးနံကို ဆပြတ္အုပ္၍မွည့္ျခင္း... စသည္တို႕ျဖစ္သည္။"

ေမြးနံကိုက္မွည့္ျခင္းျဖင့္ ရႏုိင္ေသာအက်ိဳးေက်းဇူးမ်ားမွာ-
(၁) တနဂၤေႏြသားကို တနဂၤေႏြနံျဖင့္ မွည့္လွ်င္ ခ်မ္းသာၾကီးအံ့။
      (၂) တနလၤာသားကို တနလၤာနံျဖင့္ မွည့္လွ်င္ ခြန္အားစြမ္းပကား ၾကီးမားအံ့။
      (၃) အဂၤ ါသားကို အဂၤ ါနံျဖင့္ မွည့္လွ်င္ ဥစၥာရအံ့။
      (၄) ဗုဒၶဟူးသားကို ဗုဒၶဟူးနံျဖင့္ မွည့္လွ်င္ ေက်းကၽြန္၊ ကၽြဲႏြားမ်ား အံ့။
      (၅) ၾကာသပေတးသားကုိ ၾကာသပေတးနံျဖင့္ မွည့္လွ်င္ ခ်မ္းသာအံ့။
      (၆) ေသာၾကာသားကို ေသာၾကာနံျဖင့္ မွည့္လွ်င္ ခ်မ္းသာအံ့။
      (၇) စေနသားကို စေနနံျဖင့္ မွည့္လွ်င္ ငယ္စဥ္က အလွဴေပးရအံ့။ - ဟူ၍
"အေကာင္းေဟာခ်ည္း" ကိုသာေတြ႔ရေလသည္။
မည္သည့္ေန႔သားမဆို ေမြးနံအလိုက္ ေန႕နံကိုက္ မွည့္ျခင္းျဖင့္ အဆိုးမပါ။ အေကာင္းသာျဖစ္ျခင္း၊
ေမြးနံကို သိရွိမွတ္သားဖို႔လည္း လြယ္ကူျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ ေန႕နံအလိုက္ မွည့္ျခင္းသည္
အသံုးျပဳသင့္ေသာ နည္းစနစ္တစ္ခုျဖစ္ပါသည္။
"အစေမြးနံ၊ အရင္းခံ၊ ဘုန္းကံတိုးတက္လွ" ဟူေသာ
ဆိုရိုးစကားႏွင့္လည္း ကိုက္ညီမည္ ျဖစ္ပါသတည္း။

ေရွးအခါက လူတစ္ရာလွ်င္ ကိုးဆယ္နီးပါးခန္႔
နာမည္ကိုေမြးနံျဖစ့္ မွည့္ၾကသည္ခ်ည္းျဖစ္၏။
တနဂၤေႏြသားတစ္ရာလွ်င္ ကိုးဆယ္ခန္႔ တနဂၤေႏြနံျဖင့္ မွည့္ၾကလင့္ကစား၊
ထို ကိုးဆယ္မွာ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ခ်မ္းသာပါသနည္း။
ခ်မ္းသာျခင္းဟူသည္ "နာမည္" ႏွင့္မဆိုင္၊
ကံ၊ ဥာဏ္၊ ၀ီရိယ တို႕ႏွင့္သာသက္ဆိုင္၏။
ေရွးေခတ္အခါက ေက်းလက္ေန ျပည္သူအမ်ားစုက
ေန႕နံသင့္ အမည္ေပးျခင္း၌ ပို၍ ယံုၾကည္ၾက၏။
တစ္ရြာလံုးတြင္ ေန႕သင့္နံသင့္ နာမည္မမွည့္သူဟူ၍ တစ္ေယာက္မွ်ပင္ ရွိလိမ့္မည္မဟုတ္၊
ေန႔သင့္နံသင့္ နာမည္မွည့္သူေတြခ်ည္း ျဖစ္ပါလ်က္
တစ္ရြာလံုးတြင္ ခ်မ္းသာသူက လက္ခ်ိဳးေရတြက္၍ ရျပီး ဆင္းရဲသူက အမ်ားစုျဖစ္ပါ၏။
ေန႔သင့္နံသင့္ နာမည္မွည့္ပါလ်က္ ဘာေၾကာင့္ မခ်မ္းသာပါသနည္း။
"အစေမြးနံအရင္းခံ ဘုန္းကံတိုးတက္လွ" ဟူသည္ကို
ဆိုရိုးစကားဟု (အထက္ပါ ေဆာင္းပါးတြင္) ေရးခဲ့၏။
ဆိုရိုးစကားျဖစ္လွ်င္လည္း၊ သာသနာျပင္ပ ျဗဟၼဏ၀ါဒီတို႔၏
ေနာက္လိုက္ငယ္သားမ်ားက ေျပာေသာ "ဆိုရိုးစကား" သာျဖစ္မည္။
ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာ၏ ဆိုရိုးစကားမဟုတ္ပါ။

ေထရ၀ါဒကမူ ဘုန္းကံဟူသည္ ပုဂၢိဳလ္၏ ကံ၊ ဥာဏ္၊ ၀ီရိယႏွင့္ ျပဳအပ္ေသာ
ကုသိုလ္မႈ၊ အကုသိုလ္မႈတို႔ အေပၚတြင္သာ တည္ပါ၏။ နာမည္ႏွင့္ မဆိုင္ပါေခ်။

ေန႕နံအလိုက္ နာမည္ေပးျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ တည္ေတာ္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက
"ေလာကီအယူအဆအရသာ ေန႔နံလိုက္ျပီး နာမည္မွည့္ေခၚၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ေလာကုတၱရာလမ္းက ဘုရားအရိယာ သူေတာ္ျမတ္မ်ားသည္
ေန႔နံအလိုက္ နာမပညတ္ကို အဓိကထားျပီး သံုးစြဲေတာ္မမူၾကပါ။
ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားရွင္တို႕၏ ဘြဲ႔ေတာ္မ်ားမွာ
ေန႕နံအလိုက္ မေတြ႕ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္" ဟူ၍ မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ပါ၏။

နာမည္မွည့္ျခင္းအေပၚ တည္မွီ၍ ခ်မ္းသာျခင္းလည္း မျဖစ္ႏုိင္။ ဆင္းရဲျခင္းလည္း မျဖစ္ႏုိင္။
နာမည္မွည့္၍ ခ်မ္းသာမည္ဆုိလွ်င္ ေဗဒင္ဆရာသားေတြခ်ည္း ခ်မ္းသာေနမည္ျဖစ္ေၾကာင္း
နာမည္ေက်ာ္ လကၡဏာဆရာၾကီး ဆရာစျႏၵက
(ဘ၀ခရီးႏွင့္ အေတြ႕အၾကံဳမ်ား စာအုပ္၊ စာမ်က္ႏွာ ၁၉၂ တြင္) ဤသုိ႔ေရးသားခဲ့ပါ၏။
ယခု အသက္ၾကီးလာေသာအခါ
ငါးရာငါးဆယ္ ဇာတ္ေတာ္ ပထမတြဲ၊ စာမ်က္ႏွာ (၄၆၈)တြင္
နာမသိဒၶိဇာတ္ကို ျမတ္စြာဘုရားေဟာေတာ္မူသည္။
နာမည္ဆိုသည္မွာ အလကား၊ ေမာင္သက္ရွည္လို႔ မွည့္ေသာ္လည္း အသက္တိုသြားႏိုင္သည္။ ေမာင္ခ်မ္းသာဟု မွည့္ေသာ္လည္း ဆင္းရဲႏိုင္သည္။
မိမိတုိ႔ျပဳခဲ့ေသာ အတိတ္ဘ၀ကုသိုလ္မ်ားျဖင့္သာ အက်ိဳးေပးၾကကုန္သည္။
ပုေဗၺစကတပုညတာ၊ ေရွးကံက စီမံသည့္အတိုင္း ျဖစ္ရသည္။
ေမာင္သက္ရွည္ဆိုသူသည္ ငယ္ငယ္က ေသသြားသည္။
သူေဌးမဆိုသူလည္း ဆင္းရဲေနသည္။
      အမည္ဟူသည္ကား ပညတ္မ်ားျဖစ္သည္။ အမည္ျဖင့္ ျပီးစီးသည္မရွိ။
ကံျဖင့္သာလွ်င္ လုပ္ၾကရသည္။ အလြန္မွန္သည္။
နာမည္မွည့္၍သာ ခ်မ္းသာမည္ဆိုလွ်င္ ေဗဒင္ဆရာသားေတြခ်ည္း ခ်မ္းသာေနမည္။
ဤကဲ့သို႔ နားမလည္ဘဲ အလြဲလြဲ အမွားမွားေတြ ျဖစ္ေနသည္။

"ေန႕နံအလိုက္ နာမည္မွည့္ျခင္းသည္ ၾကီးပြားခ်မ္းသာေစ၏" ဟူေသာ အယူမွာ
ကံ-ကံ၏ အက်ိဳးကို ပစ္ပယ္ေသာအယူျဖစ္ပါ၏။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တို႔၏ အေျခခံျဖစ္ေသာ
"ကမၼႆကတာ သမၼာဒိဌိဥာဏ္" ကိုတားဆီးပိတ္ဆို႔ေသာ အယူျဖစ္ပါ၏။
ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္အခါကမူ ဘုရားအပါအ၀င္ အရိယာသူေတာ္စင္မ်ားသည္
ေန႕နံအလိုက္ နာမပသုတ္ကို အဓိကထားျပီးသံုးစြဲေတာ္မမူပါ။
ဘုရားရွင္ႏွင့္ ရဟႏၲာအရွင္ျမတ္ၾကီးတုိ႔၏ ဘြဲ႕ေတာ္မ်ားမွာလည္း ေန႔နံအလိုက္ မဟုတ္ပါ။
သို႕ျဖစ္၍ "ေန႕နံအလိုက္ နာမည္မွည့္ျခင္း" သည္
ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာအယူမဟုတ္ဘဲ၊
ဟိႏၵဴျဗဟၼဏတို႕၏ ျဂိဳဟ္ၾကီးကိုးလံုးအယူ၀ါဒမွ ျမစ္ဖ်ားခံလာေသာ
အေလ့အထတစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္း အသိရွင္း၊ အျမင္လင္းေစလိုပါသည္။

မင္းနန္ ေမာ္ကၽြန္း - အယူအျမင္မွန္ကန္ေရးမွ