ပ်ဴေခတ္
ပ်ဴေခတ္သည္ ပုဂံေခတ္မတိုမင္ီ အခ်ိန္တြင္ ေပၚေပါက္ခဲ့ေပသည္။ ေရွးေဟာင္းသုေတသန တူးေဖာ္ေတြ႔ရွိခ်က္မ်ားႏွင့္ တ႐ုတ္ေခတ္ၿပိဳင္ ေအထာက္အထားမ်ားအရ ပ်ဴလူမ်ဳိးမ်ားသည္ ခရေစ္မပၚမီ အႏွစ္ႏွ္ရစာခန္႔က ျမန္မာႏိုငင္ံအတြင္း ၀င္ေရာက္ေနထိုခင္ဲ့သည္။ ျမန္မာႏိုငင္ံ အလယ္ပိုင္းတြင္ ပ်ဴေဒသ (၃၂)ေဒသရွိၿပီး ခရစ္တ္ရစာစုမွ ကိုးရာစုအထိ ပ်ဴယဥ္ေက်းမႈ ထြန္းကားခဲ့သည္။ ပ်ဴၿမိဳ႕ျပႏိုငင္ံမ်ားအနက္ ဗိႆႏိုး၊ ေသေရခတၱရာႏွင့္ ဟန္လင္းတို႔သည္ ထရင္ွားသည္။ ခရစ္ႏွစ္ ၈၃၂တြင္ နန္ေက်ာက္မ်ား ပ်ဴၿမိဳ႕ေတာ္ကို တိုက္ခိုက္လုယူ ဖ်က္စီးလိုက္ေသာအခါ ပ်ဴလူမ်ဳိးမ်ား ေပ်ာက္ကြယ္လုနီးပါး ပ်က္စီးခဲ့သည္။ ပ်ဴလက္က်န္အခ်ဳိ႕သည္ ပုဂံေဒသသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုခင္ဲ့သည္။
* 1 ရာဇ၀င္ * 2 ေၾကကြဲဖြ္ရယာပ်ဴႏိုငင္ံ * 3 ပ်ဴပုတီးမ်ားေတြ႕ရွိ * 4 ေရွးေဟာင္း ပ်ဴၿမိဳ႕ေတာ္ * 5 က်မ္းကိုး
ရာဇ၀င္ ဗုဒၶ ေဂါတမ ျမတ္စြာဘုရားသည္ အိႏၵိယ ေျမာက္ပိုင္း နယ္စပ္ နီေပါ တြင္ ဖြားျမခင္ဲ့ သည့္ သာကီ၀င္ မင္းတပါး ျဖစ္သည္၊ မင္းသား ၏ အဘိုးသည္ သာကီ၀င္ လူမ်ိဳးႏြယ္စု အတြင္း ခို္ရကန္ျဖစ္ပြားၿပီး ျမန္မာႏိုငင္ံ ဧရာ၀တီျမစ္ညာအရပ္ ေတကာင္းတြလင္ာေနသည္။ ထို မင္းအမည္ မွာ အဘိရာဇာဟုေခၚသည္။ ႀကီးျမတ္ေသာမင္းဟု အဓိပၸါ္ရယသည္၊ အဘိရာဇာမင္း ကြယ္လြန္သည့္အခါ သားႏွစ္ပါးက နန္းလုၾကရာ အႀကီးက ေတာဘင္က္ သို ့ထြက္လာၿပီး ရခိုင္ ဓည၀တီ သို ့ေရာက္သြားသည္။ မင္းသားအငယ္ က အထက္ အညာ ကို အႏိုရင္လိုက္သည္။ ေတကာင္း နန္းဆက္ မွာ ကံရာဇာငယ္ က စ သည့္ မင္းဆက္ ၃၂ ဆက္ ေျမာက္တြင္ နန္ခ်ိဳ ရွမ္းမ်ားေရာက္ ဖ်က္ဆီး ၍ ျပည္ပ်က္ခဲ့ရသည္။ ျပည္ပ်က္စဥ္ အစု ၃စု ကြဲကာ တစုသည္ ဧရာ၀တီျမ္ရစိုး ေတကာင္း ေတာဘင္က္ မလယ္အရပ္တြင္ ေအျခခ် ေနထိုင္ၾကသည္။ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ေထာင့္ငါးရာ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ဘုရား လက္ထက္ က ဟု ဆိုသည္။ အဘိရာဇာ အား ဘိုးဘြားအရာ မွ ႏွထင္ုတ္သည့္ ေသဘာမ်ိဳး ႏွင့္ သာကီ၀င္ မင္း တစ္ပါးျဖစ္သည့္ ဓဇရာဇာ သည ္မလယ္ အရပ္သို ့ေရာက္လာျပန္ၿပီး ငွင္း အရပ္တြင္ ခိုကိုးေနသည့္ သာကီ၀င္ မင္းသမီး တဦး ႏွင့္ လက္ထပ္ၿပီး ပ်ဴမင္းဆက္ကို ေတကာင္းတြင္ ထပ္ ၍ ထူေထာင္ၾကျပန္သည္။ ၁၇ ႏွစ္ ေျမာက္ မင္းသည္ မဟာရာဇာမင္းၾကီး ဟု ေသာဘြဲ ့အမည္ျဖစ္သည္။ မဟာရာဇာမင္းႀကီး တြင္ နန္းဆက္ခံ မည့္ သားေတာ္မရွိ ၍ ေယာေက္ဖတာ္ ေခပဒုတ အား အိမ္ေရွ ့အရာအပ္ႏွင္းသည္ ေခပဒုတ မင္းသားသည္ ရန္သူ အား ႏွိမ္နင္းရန္ တပ္ထြက္လာၿပီး ရန္သူအား ႏွိမ္နင္းၿပီး ေနာက္ မူေလနထိုရင္ာ ႏွင့္ အလြန္ကြာေ၀း သည့္ ေနရာေရာက္ေေနသာေၾကာင့္ ေနာင္ အခါ ေသေရခတၱရာျဖစ္မည့္ ေနရာ တြင္ ေရသ့၀တ္ လိုက္သည္။
ေရသ့ႀကီး ၏ ေယာက္ဖ မင္းႀကီး တြင္ မ်က္မျမင္ မင္းသား ညီေနာင္ႏွစ္ပါး ရွိသည္ ။ ေမြးစ ကပင္ ေဖ်ာက္ ဖ်က္ ရန္ မင္းႀကီး က ခိုင္းေသာ္လည္း မယ္ေတာ္ က တိတ္တဆိတ္ ေမြးထားခဲ့သည္။ ညီေနာင္ မင္းသား ႏွစ္ပါး အ ရြယ္ေရာက္လာသည့္အခါ မင္းႀကီးကသိၿပီး ေဖါင္ေပၚတကင္ာျမစ္ထဲေမ်ွာလိုက္သည္။ ျမစ္တြင္ ေမ်ွာပါ လာရင္း မ်က္ေစ့ အလင္းရသည္။ ျမစ္ေအာက္ပိုင္း ေအၾကအရပ္တြရင္ွိသည့္ ဦးႀကီးေရသ့ ႏွင့္ေတြ ့ကာ ဦးႀကီး ေရသ့ ၏ အစီအမံ အတိုင္း မဟာသမၻ၀မင္းသား ႏွင့္ ပ်ဴမင္းသမီး နန္းခမ္းအား ထိမ္းျမားေစ ၿပီး ပ်ဴတို့့ အား အုပ္ခ်ဳပ္ မင္း လုပ္ေစသည္။ ထိုသူတို ့မွ ဒြတၲေဘာမင္င္းသားကိုဖြားျမသင္ည္။ ဒြတၲေဘာမင္င္းျဖစ္သည့္အခါ အလြန္က်ယ္၀န္းသည့္ ေသေရခတၲရာၿမိဳ ့ႀကီးအားတည္ေဆာက္ပါသည္။ ဗုဒၶသာသနာ ေတာ္အား ေထာက္ပံ့ၿပီး ေန့စဥ္ ရဟန္းသံဃာ သံုးေသာင္းအား ပစၥည္းေလးပါး လွဴသည္။ ဒြတၲ ေဘာင္းမင္း တည္ေဆာက္ခဲ့သည့္ ဘုရားမ်ား မွာ ေသာၾကမ ဘုရား ၊ ညီးညီးဘုရား ၊ စီးစီးဘုရား ၊ ေဘာေဘာ ဘုရား၊ ပုထိုးႀကီးဘုရား မ်ားျဖစ္သည္။ သို ့ေသာ္ မင္းႀကီးသည္ သာသနာေျမ (ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း) ေျမ အား သိမ္းယူခဲ့ေသာအမွဳ ကို ျပဳခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျပည္သူတို႔၏ ေလးစားမွုအား မေရတာ့ပဲ အခြန္ေအကာက္မ်ား ရရွိမွဳ နည္းပါးခဲ့သည္။ မင္းႀကီးသည္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ တိုင္းခန္းလွည့္လည္၍ အခြန္ခံထြက္ျပ္ရနာ ၊ ပန္ထြာ(ေတာတင္ြင္းႀကီး) မင္းသမီး ႏွင့္ေတြ ့ၿပီး ပန္ထြာမင္းသမီးအား ယစ္မူးရင္း မဆမင္ျခသင္ြားလာရာမွ မုန္တိုင္းမိကာ ေရနစ္ေပ်ာက္ဆံုး သြားသည္။ ရာဇ၀ကင္်မ္းတို့တြင္ ဒြတၱေဘာမင္င္းႀကီး ေအၾကာင္း ေရးသားေဖာ္ျပၾကရာ၌ ေအရးပါဆံုးအခ်က္မွာ ဗုဒၶသာသနာအား စည္ပထင္ြန္းကားရန္ ဘုရမင္်ားသည္ ေထာက္ပံ့ခဲ့ေသာ္လည္း သာသနာအား ထိခိုက္ဖြ္ရယာ တစ္စံုတစ္ခု လုပ္မိသည္ ႏွင့္ ေဘးဒဏ္သင့္၍ ပ်က္စီးရပံုကို ထရင္ွားစြာ ေရးသား ေဖာ္ျပၾကသည္ကို ေလးနက္စြာ သံေ၀ဂ ယူသင့္ၾကပါသည္။ [2] ေၾကကြဲဖြ္ရယာပ်ဴႏိုငင္ံ
ထိုင္းလင္း (ေခၚ) ယိုးဒယားရွမ္း မ်ား၀င္ေရာက္ မလာမွီ ယိုးဒယားႏိုငင္ံ တြင္ ေအရွ ့အာရွ တိုက္ေတာပင္ိုင္း အဒင္ိုခ်ိဳင္းနား ကၽြန္းဆြယ္ မဲနံျမစ္၀ွမ္း တ၀ိုက္ ေတလ်ာက္ ႀကီးက်ယ္ ေကာင္းစားခဲ့သည့္ ခမာလူမ်ိဳးမ်ား ၏ ေကမၺာဒီးယားႏိုငင္ံ ေခၚ ေကမၺာဇ ႏိုငင္ံေတာ္ႀကီး ရွိသကဲ့သို ့၃-ရာစု မတိုမင္ွီကပင္ ဗီယက္နန္ဘက္တြင္ စမၸျပည္မ်ား တ္ရညွိခဲ့သည္ ကို ေရွးေဟာင္းၿမိဳ ့ပ်က္မ်ား ၊ ေအဆာက္အဦးမ်ား ၊ ေရွးေဟာင္းေက်ာက္စာမ်ား တူးေဖာ္ေတြ ့ရွိခဲ့သည္။ မြ္ရနာဇ၀င္ေဟာင္းမ်ား၌ မဲနံျမစ္၀ွမ္းေျမာက္ပိုင္း ေဒသအား ေယာနကတိုင္း ဟရိပုဥၥျပည္ ၊ ေတာပင္ိုင္းေဒသအား အယုဇၥ်ယတိုင္း ဒြါရာ၀တီျပည္ဟု ေဖာ္ျပထားသည္။ ထိုအခ်ိန္ကာလတြင္ ထိုင္းရွမ္းမ်ားသည္ တရုတ္ျပည္ယူနန္နယ္တြင္ နန္ခ်ိဳႏိုငင္ံ အားတည္ေထာင္၍ တရုတ္ဧကရာဇ္အား လက္ေဆာဘင္႑ာ ဆက္သရသည့္ တရုတ္ လက္ေအာက္ခံ တိုင္းျပည္ျဖစ္သည္။ ပ်ဴလူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ သမိုင္း၀င္ တရုတ္စာေပ ထ္ရနာဇ၀င္ေဟာင္းမ်ားမွ ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပရလၽွင္ ပ်ဴ လူမ်ိဳးမ်ားအား ၄-ရာစုေလာက္ကပင္ မ်ားစြာတိုးတက္ ယဥ္ေက်းသည့္ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး ျဖစ္ျပီး ၈-ရာစုေလာက္တြင္ ႀကီးက်ယ္ ခန္းနား အံ့ၾသဖြ္ရယာ ၿမိဳ ့ႀကီး ၅ ၿမိဳ ့ ႏွင့္ ျပည္နယ္ ေကလးေပါင္း ၁၈ နယ္မၽွရွိ ေၾကာင္း ဘုရမင္င္း ၏ အမည္ကား မဟာရာဇာတည္း။ အမတ္ခ်ဳပ္ အမည္က မဟာေသနတည္း။ မင္းႀကီး မဟာရာဇာ သည္ ခရီးတိုသြားသည့္ အခါ ေ႐ႊႀကိဳးခတ္ သည့္ ထမ္းစစင္ီးၿပီး ။ ခရီးရွည္သြား လၽွင္ ဆင္ စီး သည္။ မိဖုရားေမာင္းမတရာေက်ာ္ရွိသည္၊ ၿမိဳ ့ေတာ္တံတိုင္း၀န္းက်အင္ားစဥ့္အုတ္ႏွင့္စီထားသည္။ က်ံဳး ကမ္းပါး ကို အုတ္စီသည္။ တံတိုင္း အတြင္း ၌ ေသာင္းေပါင္းမ်ား စြာေသာ မိသားစု မ်ား ေနထိုင္ၾကၿပီး ဗုဒၶ ဘာသာဘုန္းႀကီး ေက်ာင္း တရာေက်ာ္ရွိသည္။ ေက်ာင္းပရ၀ုဏ္ က အစ အခန္းမ်ားပါ ေ႐ႊေငြ မြမ္းမံ၍အနီအ၀ါစသည့္ေတာက္ပသည့္ေဆးမ်ားေရးျခယ္ထားသည္။ ခ်ိတ္ေရာခင္ံ ေဆးသုတ္၍ ပန္းထိုး ေကာ္ေဇာမ်ားျဖင့္ ဖံုးလႊမ္းထားသည္။ လူ အမ်ား သည္ ေမတၱာေရွ ့ထားၿပီး သတၱ၀ါ အမ်ား ကို သတ္ျဖတ္ညွင္းဆဲ ရန္ ၀န္ေလးသည္။ မာန္မာန ႏွိမ့္ခ် ၍ရည္မြန္သည္ကိုတန္ဘိုးထားသည္။ စကားေအျပာအဆိုနည္း၏ေဗဒဆင္ရာေပါသည္။ ဤ မၽွႀကီးက်ယ္ ထရင္ွားသည့့္ ပ်ဴလူမ်ိဳးမ်ား သည္ ၉ ရာစု ေလာက္တြင္ နန္ ခ်ိဳ ထိုင္းရွမ္းမ်ား ၏ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ တိုက္ခိုက္ ဖ်က္ဆီးမွဳ ကို ခံ လိုက္ၾက ရသျဖင့္ ပ်ဴ လူ မ်ိဳး မ်ား တည္ေထာခင္ဲ့ သည့္ၿမိဳ ့ျပ ျပည္နယ္ မ်ားသည္ ပ်က္ စီးသြား ခဲ့ရသည္။ ထို ့အတူ လူမ်ိဳး တမ်ိဳး အျဖစ္ ရပ္ တည္ႏိုင္ျခင္း မရွိေတာ့ ပဲ ကစဥ့္ ကလ်ား ျဖစ္သြားရ ေတာ့ သည္။ [3] ပ်ဴပုတီးမ်ားေတြ႕ရွိ မင္းဘူးၿမိဳ႕အလံပါယ္၊ ေရပုတ္၊မန္းေကာက္၊ ဇရပ္ႀကီး၊ ေက်ာက္တန္း၊ မယ္ေဘ့ကုန္း၊ ေက်းရြာေတြရဲ႕ စိုက္ပ်ဳိးယာေျေမတြမႇာ ေရႊ၊ ဖန္၊ ေက်ာက္၊ ေျမ၊ ေငြပုတီးေစ့ေတြကိုႏႇစ္စဥ္ႏႇစ္တိုင္း၊ မိုးရြာသြန္းၿပီးခ်ိန္မႇာ ရႇာေဖြေတြ႕ရႇိရတယ္လို့သိရပါတယ္။ ၂၀၀၀ျပည့္ႏႇစ္က အမ်ဳိးသားျပတိုက္မႇာ က်င္းပခဲ့တဲ့ ပုတီးျပပြဲရဲ႕ေနာက္ပိုင္း ရန္ကုန္မႇာရႇိတဲ့ပုတီးနဲ့ ေရႇးေဟာင္းပစၥည္း၀ါသနာရႇင္ေတြ ကစၿပီး မင္းဘူးေဒသထြက္ပုတီးေစ့ေတြကိုစုေဆာင္းဖို့ မင္းဘူးၿမိဳ႕ေပၚက ပန္းတိမ္(ေရႊ)ဆုိတင္ခ်ဳိ႕နဲ့ ခ်ိတ္ဆက္၀ယ္ယူေနၾကတယ္လို့သိရပါတယ္။ ေဒသခံရြာေတြက ပ်ဴပုတီးေစ့ရႇာေဖြသူဟာ မိုးရြာၿပီးတာနဲ့ တစ္ၿပိဳတင္ည္း ထြန္ယက္ထားတဲ့ယာျပင္ေတြမႇာ တဖြဲဖြဲေရာက္လာၾကတယ္။ `ဒီႏႇစ္ေတာ့ က်န္းမာေရးေမကာင္းလို့ သိပ္အရႇာမထြက္ႏုိဘင္ူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေရႊတိုေရႊစ၂ေသာင္းဖိုး ၀န္းက်င္ ေလာက္ပဲရတယ္လို့´ ပုတီးေစ့ရႇာေဖြသူေဒၚေအးသကင္ ေျပာပါတယ္။ ေရႊတိုေရႊစက ႏႇမ္းေစ့တစ္ျခမ္းခန့္၊ င႐ုတ္ေစ့ခန့္အရြယ္ကစၿပီး ျမန္မာႏုိငင္ံမႇာ ပ်ဴေခတ္ေရႊပုတီးထဲမႇာ အႀကီးဆုံးဆိုတာေတြကို မင္းဘူးေဒသကပဲ ရႇာေဖြရရႇိတယ္လုိ့ ပုတီးသုေတသီေတြက ေျပာပါတယ္။ ေတြ႕သမ်ေရႊအမ်ားစုကိုလည္း ပုံမႇန္ေတြ႕ေနက်သူေတြပဲ ေအတြ႕မ်ားပါတယ္။ `ဒီႏႇစ္ပိုင္းမႇာေတာ့ အရနည္းတယ္။ အလုပ္အားမႇပဲရႇာျဖစ္တာေၾကာင့္ ပုတီးေစ့ဖိုးေသာင္းဂဏန္းေလာက္ပဲရၿပီးဟိုတုန္းေကတာ့ နႏီၵႏြားပုံပါတဲ့ ေရႊဆြဲျပား၊ လူ႐ုပ္ပါတဲ့ေက်ာက္ျပားေတြအထိရခဲ့ဖူးတယ္။ အခုေတာ့အဲဒါေတြက ပုတီးေစ့စုသူေတြလက္ထဲေရာက္ကုန္ၿပီ´လို့ ပုတီးရွာေဖြသူ ေဒသခံဦးစံျမင့္က ေျပာပါတယ္။ ေရႊတိုေရႊစကို အတုမလုပ္ၾေကပမယ့္ ပုတီးေစ့ေတြကိုေတာ့ အခုခ်ိန္မႇာ စီးပြားေရးသမား ေတြက ေရာေထြးေရာင္းခ်မႈေတြရႇိတာေၾကာင့္ ေသခ်ာခြဲျခား၀္ရယတယ္လို့ ေဒသခံ၀ယ္ေရာင္းသမားတစ္ဦးေကျပာျပပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ ေက်ာက္ပုတီးအတုေတြကို လႊေသြးတဲ့တံစဥ္းနဲ့ တုိက္ၾကည့္လို္ရကင္ ေအရာပင္်က္တာေတြ ေက်ာက္သားပဲ့တာေတြ ျဖစ္တယ္လို့ပုတီးေစ့၀ယ္သူတစ္ေယာက္ကသူ့ေအတြ႕အႀကဳံကိုေျပာျပပါတယ္။ ၁၉၉၀၀န္းက်ကင္ (၇)က်ပ္ ခြဲသားေလာ္ရကႇိတဲ့ ေရႊလက္ၾကပ္တစ္ခုကို ႏႇမ္းစိုက္ထားတဲ့ ယာခင္းထဲကရဖူးတယ္။ ငါးက်ပ္သားရႇိတဲ့ဓာတ္ခဲေလးနဲ့ ခ်ိန္ၾကည့္တာကြက္တိပဲလို့ မယ္ေဘ့ကုန္းေက်းရြာသားတစ္ဦးက ေျပာပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ေရပုတ္ေက်းရြာ၊ ေက်ာက္တန္းေက်းရြာေတြကပဲ ပဥၥ႐ူပ နယား႐ုပ္ေခၚတဲ့ေရႊ မကန္း(မကာရ)လက္ၾကပ္၂ ခုကို ၁၉၈၈ မတိုခင္ကင္ရခဲ့ဖူးေၾကာင္း ေဒသခံေတြေကျပာျပပါတယ္။ ေက်ာက္ပုတီးေစ့အရြယ္စုံ၊ ေအရာစင္ုံေတြကို လ္ရကာနဲ့ ရႇားပါးပုံပုတီးေစ့ေတြေပၚ မူတည္ၿပီး အနိမ့္ဆုံးေထာဂင္ဏန္းေကန ရႇစ္သိန္း၊ ဆယ္သိန္းတန္ဖိုးေစ်းကြ္ရကႇိတယ္လို့သိရပါသည္။ ေရွးေဟာင္း ပ်ဴၿမိဳ႕ေတာ္ ေသေရခတၱရာ ၿမိဳ႕ေဟာင္းသည္ ျပည္ၿမိဳ႕ေအရွ႕ေတာဘင္က္ ငါးမိုအင္ကြာတြရင္ွိသည္။ အုတ္ၿမိဳ႕ရိုးကိုက်ဳံးပတ္လည္ ဝိုင္းထားသည္။ စက္ဝိုင္းပုံ မက်တက်ျဖစ္ၿပီးေတာင္ ေျမာက္ႏွစ္မိုခင္ြဲ၊ ေအရွ႕ေအနာက္ ႏွစ္မိုခင္န႔္ က်ယ္ဝန္းသည္။ ျပည္ေပါက္ေခါင္းသြား ကားလမ္းကို ေျမာက္ဘက္ၿမိဳ႕ရိုးေပၚမွ ျဖတ္လ်က္တည္ေဆာက္ထားသည္။ ေမွာ္ဇာဘူတာသည္ ၿမိဳ႕ေဟာင္း၏ ဗဟိုေနရာ ေအရွ႕ေျမာက္ဘက္ ယြန္းယြန္းတြင္ တ္ရညွိသည္။ ပ်ဴေခတ္ေရွးေဟာင္း ေအဆာက္အအုံမ်ား ေနရာအႏွံ့ ေတြ႕ျမနင္ိုသင္ည္။ ၿမိဳ႕ရိုးအလယ္ဗဟိုတြင္ နန္းေတာ္ကုန္းေနရာရွိသည္။ စတုဂံအု္ရတိုး ကာရံထားသည္။ ေတာဘင္က္ၿမိဳ႕ရိုး အျပဘင္က္၌ ေအရွ႕ပ်ဴတိုက္၊ ေအနာက္ပ်ဴတိုက္ႏွင့္ ဗိႆနိုး သခၤ်ဳိင္းက်္ရနွိေသးသည္။
က်မ္းကိုး
